O24. Elisa Romaine

28 Maart 2008

De regenbui die me getroffen had was net zo snel als hij begonnen was weer gestopt maar had een zichtbare ravage achter gelaten, in ieder geval bij mijn uiterlijk. Ik probeerde nonchalant over te komen en het niet overduidelijk te maken dat ik bij elk raam mijn haar beter probeerde te doen. Mijn make-up was echter in zoverre aangetast dat de zwarte strepen, die ooit mijn eyeliner voor hadden moeten stellen, over mijn wangen uitgesmeerd leken te zijn. Ik keek op mijn mobiel hoelaat het was, om te concluderen dat ik nog een uur had om Cecilia op te kunnen halen. Stiekem wenste ik dat ik mezelf misschien jonger voor zou kunnen doen, zodat ik mijn uren op een doodnormale en doodsaaie school door zou kunnen brengen, maar ik realiseerde dat ik overal door had gegeven dat ik negentien was. Misschien was het maar beter als ik dan ergens een kantoorbaan zocht, net zo dodelijk saai, en nog een grotere kans om ieder gesprek te ontlopen. Ik keek nogmaals op mijn mobiel, en kwam tot de conclusie dat het slechts een minuut later was geworden. En dat mijn klok een uur achter stond. Stom tijdsverschil tussen deze stad en de vorige. Cecilia was dus al weg. Ik besloot om desondanks door te lopen naar haar school, Embry zou me daar niet zoeken, als hij me al zou zoeken. Ik hoopte vurig van niet, voor hem. Hij hoefte niet te lijden door mijn schuld. Niemand in deze stad hoefte te weten wat voor monster ik stiekem was. Je zou het nooit aan me zien, en dat was nog het ergste. Ik wist dat ik mooi was, ben, hoe arrogant dat ook klinkt, maar daarmee trok ik jongens aan. En die jongens stierven als ik ze toe liet me te zoenen, als ik hoop had gekregen. Soms wilde ik een harig monsterhoofd, dan was bijna alles alweer opgelost, maar daar was ik niet mee gezegend. Ik gromde kwaad en liep steeds langzamer door tot ik zelfs stil stond.
'Hee, gaat het?' Een meisje legde haar hand op mijn schouder en lachte naar me. Ik beet zacht op mijn onderlip, onbewust was ik een rondje gelopen en weer bij het strand uitgekomen. De vrienden van het meisje kwamen naar me toe. Oké, mijn afleiding was gevonden, nu maar hopen dat het het waard was.