O23. Cecilia Romaine

28 Maart 2008

Met een zucht stond ik op, het was al laat en ik had geen zin om terug naar huis te gaan, maar ik moest wel. Met korte, zekere passen liep ik het bos door, in de richting van ons huis. Ik sloot af en toe mijn ogen en bleef een tijdje stilstaan, genietend van de rust die in het bos heerste.
De vogels floten simpele wijsjes en kleine andere bosdieren deden de bladeren verschuiven bij hun bewegingen, het was de beste rust die ik tot nu hier in La Push had gevonden, behalve de piano, waar ik Elisa nog steeds niets over verteld had.
De gedachte aan Elisa deed een vermoeide zucht over mijn lippen rollen, ze zou vast woedend zijn als ze hoorde dat ik de middag op school had gelaten voor wat het was en in plaats daarvan hem in het bos had doorgebracht. Ik hoopte dat mijn leraren mijn afwezigheid niet hadden opgemerkt of het niet hadden gemeld, zodat ik zonder haar gezeur naar boven zou kunnen vluchten.
Door mijn gepieker merkte ik niet dat het bos langzaam dunner begon te worden en de bomen op grotere afstand van elkaar stonden, in plaats van dat ik recht op ons huis was afgelopen was ik bij een andere straat aangekomen, waar een paar huisjes naast elkaar stonden. Door een van de ramen zag ik een meisje dat me een woedende blik gaf toen mijn blik de hare kruiste, ze had dezelfde ogen als Seth maar in plaats van de vrolijke uitdrukking die meestal in de zijne lag had het meisje een harde en geïrriteerde blik in haar ogen. Ik vroeg me af waar ik dat aan verdiend had maar zette het van me af en liep de straat uit, wanhopig opzoek naar ons eigen huis, hopend dat ik niemand, en al helemaal niet Seth, zou tegenkomen.