Vuurnatie - 140

“Ik denk dat die is uitgekomen, Yue. Iedereen denkt immers dat ik je vermoord heb. Het was voor de geestelijken ook niet allemaal duidelijk, weet je nog?”
“Ik hoop dat je gelijk hebt, Lizzie”, zuchtte Yue. “Maar enkel jij kan hem openen, dus ben ik opgesloten, toch?”
“Ja, jammer genoeg wel, maar het is de enige manier”, zei ik. “Maar ik zal er voor zorgen dat Keylina weet hoe ze je kan vinden en binnen kan raken als er met mij iets zou gebeuren. En natuurlijk zal ik hoe dan ook zo vaak mogelijk langskomen.”
“En Yle en Diana?”, vroeg Yue zacht. Ik beet op mijn lip.
“Sorry, Yue, maar voorlopig mogen ze het niet weten.”
“Maar…”, protesteerde ze. “Ik snap heus wel dat niet iedereen het mag weten, maar ze zijn mijn familie!”
“Yue, ik zal het hen vertellen zodra het veilig is, dat beloof ik, maar je moet begrijpen dat het gevaarlijk is. Iedereen verwacht dat ze ontzettend verdrietig en misschien zelfs kwaad zullen zijn omdat je dood bent, denk je dat ze dat heel de tijd zullen kunnen spelen, zelfs tegenover hun familie, als ze weten dat je nog leeft en daar ontzettend gelukkig om zijn? Als ook maar iemand in de gaten krijgt dat er iets niet klopt, is dat ontzettend gevaarlijk.”
“Ik… ik begrijp het… denk ik.”
“Het is alleen voor de veiligheid, Yue, anders had ik hen al lang gehaald.”
“Goed dan”, gaf Yue toe. Ze kwam recht. “Euh, Lizzie? Ik heb honger.”
“Geen probleem”, ik wees op een deur. “Dat is een klein voorraadkamer, voor als ik even niet zou kunnen komen. Ik heb daarstraks de keuken wat geplunderd, je kan zo iets uitkiezen. En de andere deur leidt naar een kleine badkamer.”
“Bedankt”, zuchtte ze. Ze kwam uit bed.
“Ik straks of morgen wat kleren brengen, maar het mag niet opvallen dat je kleren verdwijnen dus moet je ze zelf zien te wassen. En ik zal je ook regelmatig wat boeken brengen zodat je wat kan lezen, dan kan je iets doen. Als we regelmatig wisselen merkt niemand dat er boeken verdwijnen.”
“Je komt toch echt zo vaak mogelijk hé”, smeekte ze. “Ik, ik ben bang dat het hier anders zo eenzaam zal worden…”
“Natuurlijk, Yue, maar je begrijpt dat niemand het mag merken, dus ik kan niet beloven hoe vaak ik kan komen.”
“Oké”, zuchtte ze.
“Ik moet gaan nu”, zei ik, en stond op. “Tot straks waarschijnlijk, of anders morgen.”