1.9| Return

Tegen een topsnelheid liep ik door de bossen die zich aan de rand van Mystic Falls bevonden. De hele nacht en ochtend had ik me schuilgehouden rond het huis van Elena, ik had alles gehoord en alles gezien. Toen Elijah haar meegenomen had was ik hun gevolgd. Ik had gezien hoe hij Elena ‘gevangen’ genomen had. Het ergste van al was nog dat ik haar niet kon helpen, ondanks het feit dat ik het haar beloofd had. Mijn zus was bij haar, en ik wist niet of ik sterk genoeg was om het tegen haar op te nemen. Ik voelde me er schuldig over, hoewel ik wist dat Elena me het niet kwalijk zou nemen. Toen ik haar had beloofd dat ik ervoor zou zorgen dat ze veilig was, had ze me verzekerd dat dat niet nodig was. Ze had me gezegd dat ik moest doen waarvoor ik hier was. Een einde maken aan Klaus’ tirannie en Elijah redden. Dus dat deed ik nu ook.
Het was bijna tijd, de maan stond al hoog aan de hemel. Ik versnelde mijn pas. Ik zou er bijna moeten zijn.

Steeds luider wordende stemmen kondigden aan dat ik mijn eindpunt bijna had bereikt. Ik hoorde duidelijk hoe Kol Finn stond uit te maken. Toen Elijahs stem, ik was er bijna. Ik consentreerde me op mijn voeten, ik ging zo snel dat ze de grond amper raakten.
Met een ruk kwam ik tot stilstand, ik stond aan de rand van de open plek. Vanaf hier kon ik alles zien, zonder opgemerkt te worden. Elijah, Kol en Klaus stonden bijna recht tegenover me. Esther en Finn stonden in een pentagram.
Ik hoorde hoe Esther zielig stond te doen, hoe ze de pijn van al hun slachtoffers had gevoeld, hoe ze had geleden. Wou ze nou medelijden? Volgens haar waren we een vloek op deze aarde, ze vergat wel dat dit allemaal door haar kwam, dat zij degene was die ons gemaakt had.
Ik kon me niet langer houden.
‘Ah, hou toch op,’ alle blikken werden op mij gericht, terwijl ik tussen de bomen vandaan stapte, ‘wat wil je nou? Medelijden? Wel, ik denk dat het een beetje te laat is daarvoor,’
‘Wie ben je,’ het was Esther die de vraag stelde die iedereen hier op zijn tong had.
‘Zo ongeduldig,’ zei ik op een zoete toon.
‘Wie ben je?’ haar stem doorboorde de nacht terwijl ze me met priemende ogen aankeek.
‘Weet je, ik heb nooit hoge verwachtingen van je gehad,’ ik liet mijn blik over hun allemaal glijden, en keek Esther toen in de ogen, ‘Maar ik had toch verwacht dat je me zou herkennen als ik voor je stond, moeder. Wat voor een moeder ben jij eigenlijk?’
Haar ogen vernauwden zich, ze hield een hele tijd haar adem in, net als alle andere aanwezigen.
Toen blies ze hem weer uit, ‘Laurentia,’
Een geniepige glimlach verscheen op mijn gezicht, ‘Hallo, moeder,’


Sorry dat dit deeltje een beetje suckt,
Ik ben zo bezig met m'n andere verhaal, dat ik samen schrijf met Hybrid,
dat ik niet echt veel inspiratie meer heb voor dit o:
Verdien ik toch een reactie? (a)