O21. Cecilia Romaine

28 Maart 2008

Boos stampte ik door de gang en liep de school uit, ik wierp een boze blik over mijn schouder en zag dat Seth op me af kwam rennen. Ik zuchtte en bleef met een hand in mijn zij wachtten tot hij bij mij aankwam.
‘Cecilia, alsjeblieft, het spijt me! Geef ze nog een kans!’ smeekte Seth wanhopig, nog even en hij zou op zijn knieën vallen. ‘Het is gewoon…’
Ik zuchtte en knikte. ‘Ik wacht Seth.’
‘Ik kan het je niet vertellen, maar geef me een kans, ik zal het vertellen als het kan.’ beloofde hij.
‘Seth, ik weet niet of je het al wist, maar vragen of iemand eet is geen normale vraag.’ Ik keek hem even geïrriteerd aan maar mijn blik verzachte toen ik de pijn in zijn ogen zag. ‘Laat me nou maar gewoon met rust, dat is beter voor ons allebei.’
‘Daar kan je nog lang op wachten, voorlopig laat ik je niet met rust, dus wen er maar aan.’ Seth grijnsde kinderlijk en haalde een haar door zijn haar.
Geïrriteerd draaide ik me om. ‘Er zijn dingen die ik je niet kan vertellen, oké? Maar voor je eigen veiligheid zou ik maar niet bij mij in de buurt komen.’
‘Ben je een vampier ofzo?’ zei Seth lacherig, maar ik hoorde de paniek in zijn stem doorschemeren.
Resoluut draaide ik me om. ‘Vampiers zijn verhaaltjes voor kinderen, net als weerwolven en elfjes.’ Daarmee liet ik hem achter en stampte het schoolplein af, ik wist niet zeker waar ik heen moest gaan, ik had geen zin om naar huis te gaan waar Elisa ongetwijfeld met haar opgewekte humeur op me zou wachtten. Dus besloot ik het bos maar in te gaan, ik dwaalde rond zonder echt te weten waar ik naar op zoek was.
Uiteindelijk kwam ik uit op een kleine open plek waar ik met een zucht in het gras neerzakte. Het was rustig in het bos en het enige geluid kwam van de vele vogels die in de bomen zaten. Ik slaakte een tevreden zucht en sloot mijn ogen.