``19``

‘moeten je wonden nog verzorgt worden?’ gelijk schud ik mijn hoofd. Ik ben doodop meer niet. De wonden die ik had waren alleen open, een pleister en het is opgelost. Met een plof laat ik me op het linkerbed vallen. Al mijn spieren ontspannen. Even blijf ik zo liggen. ‘ik neem een douche en ga slapen’ met veel moeite sta ik van het bed op en loop naar de douche. ‘dus het is je gelukt?’ gelijk kijk ik de badkamer rond maar zie niets. De spiegel? Snel kijk ik erin maar ik zie alleen mezelf. Misschien had ik het me verbeeld. Snel douche ik en nestel me onder de dekens. ‘ben je zo moe dat je niet eens wat zegt?’ ik doe een oog open en kijk naar Dean die naast me komt liggen. ‘wat zou ik moeten zeggen?’ mompel ik. Hij kijkt me aan. ‘dat ik je niets mag doen’ even komt er een glimlachje op mijn gezicht. ‘als je me iets doet dan kan ik niet voor je gezondheid pleiten’ Sam begint te lachen en stort zich op zijn eigen bed. ‘we vertrekken morgen ochtend’ is het laatste wat ik nog opvang.
‘mam, wat moeten we hier doen?’ even kijk ik naar het grote huis. ‘dit is waar we onze eerste gezamenlijke klus hebben’ ik zucht en haal mijn schouders op. ‘zal wel’ mompel ik. ‘kom op lieverd, je weet waar we voor hebben getraind, nu je 16 bent kan ik je eindelijk mee nemen’ ik beantwoordt haar opmerking met een knikje. ‘goedemorgen mevrouw, wij zijn hier voor het huis’ zegt mijn moeder met een betekenisvolle blik. De vrouw knikt en laat ons naar binnen. ‘dit is mijn dochter Alexandra, ze helpt me’ de vrouw knikt en loopt weg. ‘waarom praat ze niet?’ vraag ik. Mijn moeder draait zich om en zucht. ‘ze is bang, voel je het niet?’ voel ik wat niet? ‘er zitten hier veel geesten, we moeten ze allemaal reinigen’ met een zucht begin ik het ritueel dat mijn moeder me had geleerd. Kaarsen aansteken, kruiden uitstallen. Maar dan klinkt er een harde bonk. Mijn moeder en ik kijk elkaar aan en ze pakt me bij mijn schouders. ‘oké, ik wil dat je nu weg gaat, dit huis is te erg vervloekt’ nu voel ik ook de druk die op mijn hoofd en borst ligt. Ik ren naar de deur maar hij blijft dicht. 'mam' jammer ik uit. 'Alex duw harder' ik begin te huilen de deur geeft niet mee. Mijn moeder wordt omver gegooid. 'mam' roep ik uit. 'Alex pas op' een doordringende pijn vlamt door mijn schouder. 'Alex!' gilt mijn moeder uit. De vrouw van het huis heeft een mes in mijn schouder geduwd. Snel verlies ik het bewustzijn. Het volgende moment word ik in het ziekenhuis wakker. 'we moeten hier weg' mijn moeder trekt me uit het bed en neemt me mee naar huis. Snel trekt ze mijn shirt uit. 'de wond blijft open gaan' mijn ogen gaan naar de spiegel waar we voorstaan. De wond op mijn rechter schouder is lelijk en duidelijk door het kwade gemaakt. 'de dokters stonden voor een raadsel, je wond ging steeds open terwijl ze het hadden gehecht' dat was het begin van 3 dagen marteling. Mijn moeder had al haar kennis op de wond gebruikt tot hij stopte met bloede. Maar hij blijft lelijk en een teken waar tegen ik vecht. De vrouw die het had gedaan bleek bezeten te zijn. Mijn moeder had nooit verteld hoe bet was afgelopen maar om eerlijk te zijn wilde ik dat ook niet weten.