Chapter Five

Penelope Moore

Toen mijn stylist klaar met me was, had ik het gevoel alsof iemand me in gouden glittertjes had gedoopt. Ik had een lange jurk aan van dunne stof, helemaal goudkleurig, met kleine gouden steentjes. Het was op zich wel een mooie jurk, maar hij voelde belachelijk zwaar. Mijn haar was van boven ingevlochten met gouden steentjes, maar daaronder hing het los over mijn schouders. Dat vond ik wel prettig, ik voelde me altijd zo kaal als mijn haar helemaal vast zat.
Het mooiste aan mijn outfit, ook al had ik dat niet verwacht, bleek toch het masker te zijn. Het was een simpel gouden masker, maar het was fijn om je ergens achter te kunnen verbergen.
"Oké," zei Ish, "straks word je samen met je wagengenoot naar de wagens gebracht, ja? Dan word je naar je wagen geleid. Als de parade begonnen is, ga je maar een beetje mysterieus glimlachen of zo. Wees niet te uitbundig. Ik heb een plan, oké?"
Ik knikte.
"Eén vraag," zei ik, "Wie is mijn wagengenoot?"
"Het gaat op volgorde van de oplezing van namen. Jij was als tweede genoemd, bij de jongens was dat..." Hij keek achterom.
"Chester King," zei de vrouw.
Ik knikte.
"Geen zorgen," zei Ish, "Iemand gaat deze hongerspelen, en wij gaan er voor zorgen dat jij dat bent. Het komt goed."
Weer knikte ik, niet in staat wat nuttigs te zeggen.
"Het is tijd. Pisha brengt je naar de wagens. Succes." Ik knikte nog een laatste keer en volgde de vrouw door het gebouw heen. Uiteindelijk kwamen we bij de ruimte terecht waar alle wagen al stonden te wachten.
"Dat is jouw wagen," zei Pisha en ze wees op de tweede wagen van links. "Succes," zei ze en ze liep weg. Plotseling voelde ik me behoorlijk eenzaam.
Ik liep voorzichtig naar de wagen, proberend om de jurk een beetje heel te houden, wat een best zware klus leek.
Chester stond al nonchalant bij de wagen te wachten. Hij had geen shirt aan, maar alleen een modieus versleten spijkerbroek, en zijn stylisten vonden het blijkbaar nodig dat zijn haar golfde. Dus, uiteraard, golfde het.
"Hoi," zei hij. Hij leek zich meer op zijn gemak te voelen dan ik.
"Hoi." Ik schrok bijna van hoe emotieloos ik klonk.
"Iedereen op de wagens!" riep een man een eind verderop.
Chester klom gemakkelijk op de wagen.
"Hulp nodig?" zei hij met een scheve grijns.
"Nee, dankje." Ik klom naast hem op de wagen en wachtte de laatste paar seconden in stilte, tot de wagens met een schok vertrokken.