O19. Cecilia Romaine

28 Maart 2008

Ik zuchtte toen ik de overvolle kantine zag, ik had geen idee waar ik moest gaan zitten met mijn dienblad met enkel een appel en een flesje water. Een snelle blik vertelde me dat er geen enkele tafel vrij was en dat ik dus wel gedwongen was om of bij een groepje te gaan zitten of ergens anders in de school een plek te zoeken. Ik besloot voor de tweede optie te gaan en wou de kantine net uitlopen toen een bekende stem mij riep.
Geïrriteerd draaide ik me om, natuurlijk moest Seth me weer roepen, alsof hij me niet met rust kon laten.
De jongen liep enthousiast naar me toe en trok me zonder een woord mee naar een tafel waar twee andere jongens zaten. ‘Brady en Collin.’ stelde Seth de twee voor, die naar me grijnsden als twee idioten.
‘Dus dat is dat meisje waar je het de hele tijd over – ’ begon Brady lachend, maar hij werd afgekapt door Seth die hem een boze blik gaf die snel weer in een stralende glimlach veranderde.
‘En dit is Cecilia.’ zei hij met een waarschuwende blik op de twee jongens die schaapachtig hun schouders ophaalden.
Ik glimlachte hun vriendelijk toe en probeerde daarop zo onopvallend mogelijk weg te lopen. Ik keek vanuit mijn ooghoeken hoe de drie jongens vrolijk begonnen te praten, totdat Seth mijn afwezigheid opmerkte.
‘Cecilia? Je kan bij ons zitten als je wil!’ Er lag een wanhopige toon in zijn stem, ik vervloekte mezelf dat ik aan mijn medelijden toegaf en liep schoorvoetend terug naar de tafel en zette mijn dienblad neer. Ik volgde het gesprek maar half terwijl ik aan mijn appel zat te plukken, ik had geen honger en wou het liefste snel weg zodat ik verder kon met het negeren en ontlopen van Seth.
‘Heb je geen honger?’ vroeg Collin met een opgetrokken wenkbrauw naar de appel die nu half van zijn vel was ontdaan.
Ik haalde mijn schouders op en keek op. Het wantrouwen dat in zijn ogen lag verbaasde me en ik vroeg me af wat er mis was met het feit dat ik geen trek had.
‘Ga je dat nog opeten? Ga je je water nog opdrinken?’ Ging Collin verder terwijl zijn toon steeds agressiever werd. ‘Kan je dat wel?’
‘Genoeg!’ Boos stond ik op, waardoor mijn stoel met een klap op de grond belandde. Ik besefte me dat alle ogen in de kantine nu op mij gericht waren, het maakte me niet veel uit. Ik had het gehad met de irritante jongen met zijn idiote vragen.
Zonder de jongens nog een blik waardig te gunnen stormde ik de kantine uit, waarbij ik niet lette op mijn medeleerlingen die mij verbaasd nakeken. Ik had het gehad met Seth en zijn idiote vriendjes.