O17. Cecilia Romaine

Ik bestudeerde het rooster nog eens, ik had geen idee waar ik heen moest. De hele school had maar één verdieping maar aan de plattegrond te zien was er een geheel doolhof aan gangen. Ik moest het eerste uur naar lokaal 131, maar ik had geen enkel idee waar deze zich bevond. Ik besloot maar gewoon te zoeken en begon tegen de menigte in de school door te lopen.
De tweede bel ging en ik had het lokaal nog steeds niet gevonden, ik begon de hoop op te geven en bestudeerde de plattegrond geïrriteerd. De gangen waren al bijna weer net zo leeg als voor de bel was gegaan en ik had geen idee hoe ik terug bij de administratie moest komen om naar de weg te vragen. Geïrriteerd verfrommelde ik de plattegrond in een prop en gooide het in de dichtstbijzijnde prullenbak. Toen ik weer opkeek keek ik recht in twee nieuwsgierige bruine ogen.
Het was Seth, dat kon natuurlijk ook nog wel even bij mijn lijst van problemen op mijn eerste schooldag. ‘Cecilia, wat doe jij hier?’ vroeg hij met een kinderlijke glimlach, zijn gezicht straalde.
‘Naar school gaan, wat zou ik anders in een school doen?’ reageerde ik met opgetrokken wenkbrauw.
Seth grinnikte en haalde een hand door zijn haar. ‘Je hebt een punt, alleen zijn de lessen al begonnen.’
‘Dat weet ik.’ antwoorde ik simpelweg en haalde mijn schouders op. Ik wierp een blik op de lokalen om me heen, geen enkele van hen was lokaal 131, waardoor mijn wanhopige ontsnappingsplan meteen werd verpest. Ik slaakte een vermoeide zucht en mompelde: ‘Ik kan mijn lokaal niet vinden.’
‘Ik kan je wel brengen!’ zei Seth al voordat ik uitgepraat was, hij pakte vrijwel onmiddellijk mijn hand en trok me de gang door. ‘Welk lokaal?’
‘131, Biologie.’ Verrast keek ik naar zijn hand, hij was vreselijk heet, alsof hij hoge koorts had. ‘Gaat het wel goed met je?’
Seth keek me verward aan en knikte. ‘Natuurlijk, het gaat geweldig. Waarom zou het niet goed gaan?’
Ik haalde mijn schouders op. ‘Laat maar.’
Ik merkte pas dat we stilstonden toen Seth zachtjes kuchte en een gebaar naar de deur voor ons maakte. ‘Dit is je lokaal, ik moet naar Spaans, dus ik zie je later nog wel.’ Het was geen eens een vraag, het was een simpele constatering, alsof hij zeker was dat er geen enkele kans was dat ik hem tegen zou spreken, wat ik juist wel wou. Toch wist ik dat het geen zin zou hebben, hij zou me toch wel weer opzoeken, op een of andere manier deed hij me denken aan een stalker hoewel hij niet zo angstaanjagend was.
Ik knikte dus maar en zwaaide naar hem toen hij wegliep en me een stralende glimlach toewierp.

Een stukje voor naamloos3 omdat hij jarig is of was, dat weet ik niet . Hopelijk heb je een geweldige dag gehad! Gefeliciteerd! x Isabella (Bluejay). En natuurlijk ook van Sabine (Guerriero)