Themawedstrijd The Hunger Games Oprd. 2 - Skyscraper

De deuren gingen open en wij gingen naar buiten in onze kar. Ik en Ivan, we waren geloot tijdens de boete. We moesten de arena in samen met tweeëntwintig andere tributen van de elf andere districten. Ik ben Lizet en kom uit district één. Nog twee weken en ik zat in de arena te wachten om vermoord te worden en een eventuele winst betekende roem, geld en een zeker ellendig leven. ‘De opening ceremonie is begonnen’, hoorde ik een stem zeggen door de vele speakers. Het geschreeuw begon en ik kromp even in mekaar. Ik herstelde me al gauw en zei tegen Ivan; ‘als één van ons dit overleeft zijn we alsnog niet blij of wel?’ Daarop antwoorde hij nee. ‘Mag ik je vasthouden?’ ‘Waarom?’ ‘Omdat ik bang ben om hieraf te vallen, Ivan.’ ‘Oké doe dan maar, maar volgens mij zijn er nog wel meer redenen.’ We waren ondertussen al aangekomen bij het grote plein.
‘Happy Hunger Games’ was de laatste zin van president Snow’s toespraak. We gingen naar onze verdieping van het flatgebouw, waar alle tributen verbleven tot alle interviews en trainingen gedaan waren. Mijn stylist Hynpo kwam aanlopen en had meteen kritiek; ‘je mocht elkaar niet vasthouden’, ‘je moest vrolijker zijn’, ‘als je weer niet doet wat we van je verwachten bij de interviews dan krijg je echt geen sponsors hoor’ en nog meer van dat gebrabbel.

Vandaag waren de interviews met Caecar Flickerman, de beroemde interviewer van de hongerspelen, ik noemde hem stiekem altijd The Blue Man. Ik was in m’n kamer toen er op m’n deur werd geklopt. ‘Binnen’, zeg ik. ‘Wil je even mee naar het balkon?’ klonk de stem van Ivan door de kamer. ‘Natuurlijk, maar waarom?’ ‘Omdat ik even met je wil praten’ antwoorde hij. ‘Oké’ ik had toch niets te doen. Hij liep al weg en ik volgde hem snel. We stapten samen het balkon op. Hij liep meteen naar de belletjeshoek, ik volgde hem en toen ik door de poort was gestapt hoorde ik allemaal klingetjes. Ik keek om me heen. Het was hier echt mooi zulke dingen zag je niet eens in district één. ‘Wat is er?’ vroeg ik. ‘Ik wil niet dood, maar ik wil ook niet een ellendig leven lijden’ begon hij meteen te vertellen. ‘Geloof je in god?’ vroeg Ivan daar gelijk achteraan. ‘Nee, niet echt hoezo?’ ‘Nou ik dus ook niet en dat betekend dat er geen hiernamaals bestaat.’ ‘En wat is daar zo erg aan?’ ‘Dat er wel altijd een hel bestaat en dat ik dan daar heen ga’ zei hij schamper. ‘Je kan ook zeggen dat dit de hel is en je je zelf moet vinden.’ ‘Zo had ik dat nog niet bekeken.’ ‘Het is alsof ze ons niet de kans geven om onszelf te vinden’ vervolgde ik. ‘Daarom denk ik dat dit de hel is.’ ‘Maar dan wel op een andere manier dan in de bijbel beschreven?’ vroeg hij. ‘Ja.’ ‘Ze kunnen alles afpakken wat we hebben zelfs onze levens.’ Zei hij. ‘Ze kunnen ons breken, zoals onze ouders die hun kind dood terug krijgen.’ ‘Of gebroken terugkrijgen’ vulde hij mij aan. ‘Sommige stijgen daarboven..’ ‘Als een..’ zei hij. ‘Enorme wolkenkrabber’, grapte ik. Hij was echter serieus en knikte. ‘Als een Capitool wolkenkrabber,’ zei Ivan, ‘ja, dat past er wel bij.’ ‘Maar het klinkt wel een beetje opstandig,’ zei ik er twijfelend achteraan. ‘Alsof we van glas en papier zijn gemaakt.’ ‘Liefje je moet meekomen dan gaan we je mooi maken en jij jongen jij moet naar Marlisle,’schalde de stem van Hynpo door het “balkon” tuintje.

Toen Hynpo klaar was met mijn make-up was ik verbaasd hoe simpel het was maar het er toch ruig leek uit te zien. ‘Ik haal even de jurk op schatje’ zei Hynpo en hij liep meteen weg. Even later was hij weer terug en had een paar pumps en een strapless jurk meegebracht. De jurk was wit en het leek alsof het van grote bloembladeren was gemaakt. De pumps waren donkerrood net zoals mijn oogschaduw en de nagellak die ik op mijn nagels had. Hij hielp me met het aantrekken van de jurk, hij paste perfect. ‘Doe die pumps eens aan,’ commandeerde Hynpo me, en hielp me ook tegelijkertijd. ‘Oké, nu je haar nog en dan ben je helemaal compleet,’ zei Hynpo vrolijk. Hij stak mijn haar op en zette er een tiara in. Toen hij me het eindresultaat liet zien in de spiegel was ik helemaal betoverd. Ik leek op een sprookjesprinses, ‘hoe krijg je het voor mekaar’ fluisterde ik. ‘Het betoverd zelfs mij.’ Hynpo glimlachte, ‘ja, liefje dat is ook de bedoeling.’

Ivan had zijn interview met Caesar al gehad. En ik was erg zenuwachtig, nergens voor nodig. ‘Nu is de dame van district één aan de beurt, geeft u een hartelijk applaus voor Lizet McVillsun’ zei Caesar en ik liep gauw naar voren. Toen ik was gaan zitten zei Caesar, ‘wat een prachtige jurk.’ Ik knikte instemmend en zei, ‘dat hem ik allemaal aan mijn stylist Hynpo te bedanken.’ En glimlachte nog even naar het publiek. Caesar vroeg of ik een keer een rondje voor hem wou draaien, dat deed ik en dat leverde veel oh’s en ah’s op. ‘Wauw, nou meid jij hebt ontzettend geluk gehad met je stylist we zullen je zeker niet vergeten’ zei Caesar met een knipoog. De zoemer ging en ik gaf nog een paar handkusjes en zwaaide ze gedag.