The love of my life is gone

Stef;
Ze is weg, de liefde van mijn leven is weg. Voor altijd. Zij is naar Canada, en ik blijf helemaal alleen achter. Sophia legt haar arm om mijn schouder. “Ze komt snel terug” zei ze bemoedigend. Ik probeerde een glimlach op mijn gezicht te zetten, maar het lukte niet echt. Ze liet me los en zei: “Kom, ik breng je naar huis.” en samen liepen we naar de auto.
Toen ik de voordeur achter me toedeed, kreeg ik een raar gevoel, maar ik kende het wel. Het gevoel van alleen te zijn, wetend dat je niemand meer hebt, ik heb mijn ouders wel, hoor. Maar ik zie ze nooit. Ik liep de trap op en ging naar mijn kamer, ik wilde nu niets anders doen dan slapen…

Lilly;
Met tranen in mijn ogen ging ik tussen Lizzy en Iris zitten. Ik veegde ze weg en stopte een kauwgom in mijn mond. Voor als we opstijgen, dat doet vreselijk pijn aan je oren. Ik gaf Iris en Lizzy er ook een. Jamie lag te slapen in haar draagdoek die rond Iris gebonden was. Ik had nog altijd het doosje in mijn handen dat ik van Stef had gekregen, zou ik het nu openmaken, met de kans dat ik begin te huilen waar Lizzy bij is. Nee. Ik maak het open als ik ‘thuiskom’, als ik op mijn ‘kamer’ ben. Als ik aan hel dacht kreeg ik terug tranen in mijn ogen. Ik zou hem zolang niet zien. Ik wilde mijn gedachten verzetten en had daar een perfecte oplossing voor. Harry Potter lezen. Ik had al mijn Harry Potter-boeken meegenomen en ik had er een in mijn tas gestoken. Ik haalde hem uit mijn tas en begon erin te lezen.
Acht uur later kwamen we aan op het vliegveld van Toronto. Het was nu middernacht, Belgische tijd. Dat wilt dus zeggen dat het hier nu zes uur ’s avonds is. Toen we in het gebouw aankwamen met onze koffers zagen we onze ouders met een grijns tot aan hun oren staan. Ik was niet in de stemming om terug te grijnzen, maar deed het toch. Na een hele reeks omhelzingen van mama en begroetingen van papa, stapte we in de auto en we reden naar “huis”. Ik had geweigerd om foto’s van het huis te zien, dus het is voor mij de eerste keer dat ik het zal zien. “Wat is er liefje, je bent zo afwezig…” zei mama vanachter het stuur. Wat er is? Ik heb tegen mijn zin mijn beste vriend en Hasselt en mijn vriendinnen achtergelaten. En dat àllemaal voor papa. “Ik ben gewoon een beetje moe van de vlucht dat is alles.” verzekerde ik haar, maar ik denk dat ze wel doorhad dat dat niet de echte reden was. Iris pakte mijn hand vast en glimlachte bemoedigend naar me. “Het komt allemaal wel goed” zei ze geluidloos. Ik zei niets terug, ik probeerde enkel te glimlachen. Ik leunde tegen het raam en deed de grootste moeite om niet inslaap te vallen. Ik zou nooit kunnen wennen aan dat tijdsverschil, denk ik. Ik gaf het al snel op en viel inslaap.