~2~

Ik klop aan. Hopelijk is ze thuis. Ik hoor voetstappen, ik ben blij dat ik ze hoor, maar tegelijk ook bang. Wie weet dat ze niet wilt dat ik bij haar logeer. De voetstappen komen dichterbij en de deur gaat open. ‘Hé! Amelie, wat doe jij hier?’ Tantes stem klinkt best grappig. ‘Ik… Ik ben weggelopen van huis.’ Mijn stem trilt, dat is meestal als ik zenuwachtig ben. Waarschijnlijk gaat ze me nu helemaal ondervragen. Irritant. Nu ja, dat is beter dan dat ik terug naar huis moet. ‘Waarom?’ Ze kijkt een beetje verwonderd. Ze weet duidelijk niet wat er allemaal gebeurd bij ons thuis. Wel, dat zal ze snel te weten komen! ‘Kom maar binnen, ga alvast op de zetel zitten. Dan maak ik een kopje thee met koekjes. Chocolade koekjes, daar hou je van hé?’ ‘Ja’ zeg ik, maar eigenlijk kan het met echt totaal niets schelen. Ik loop naar binnen. ‘moeten mijn schoenen uit?’ vraag ik. ‘Nee, Ik heb een poetsvrouw voor iets!’ Arme poetsvrouw, denk ik met een grijns op mijn gezicht. Terwijl ik naar de living loop kijk ik naar de schilderijen aan de muur. Er hangen ook ene paar lijsten met foto’s. Vol verwondering kijk ik er naar. Op veel foto’s staan er kleine kindjes Opeens zie ik een foto van mijn moeder, ook toen ze klein was. Ze lacht lief. Ze was best schattig, maar dat waas vroeger. Nu is ze dat niet meer. En dat kan ik je vol zekerheid zeggen! Ik zit net op de zetel als tante van de keuken terugkomt. Haar haar is nog hetzelfde als altijd, een wilde bos oranje krullen. Vroeger vond ik dat ze eruit zag als een clown. En ik dacht dat ze in het circus werkte. Daarom was het ook mijn droom om in het circus te gaan werken. Ik verkleedde mij altijd als clown. ‘Vertel me nu eens wat er is gebeurd!’ eigenlijk wil ik het niet eens vertellen. Maar nu ik er ben moet het wel. ‘Ze haatten me gewoon. Ze kijken niet naar me om. Ze negeren me en als ik met Lisa speel duwen ze me gewoon weg en zeggen dat ik weg moet. Ik zou haar mijn slechte manieren overgeven. Maar dat kan niet eens! Ze kennen me niet. Ze zien me nooit. Ik zit altijd in mijn kamer. En als ik weg ga en ik ben nog maar 3 minuten te laat pakken ze voor een week mijn gsm en computer af. En al het geld dat ik verdien op mijn werk moet ik aan hen geven. En ze gooien maar met alles in het rond. Ik moet alles opruimen, kuisen, afwassen, de tuin in orde houden, en alle andere klusjes. Het zit me gewoon tot hier!’ Zeg ik terwijl ik mijn hand boven mijn hoofd hou.. ‘Amelie, ik weet dat ze lastig zijn, en ik snap best dat je het er soms niet meer uithoud. Maar overdrijf je niet een klein beetje?’ ‘Nee! Ik overdrijf helemaal niet! Ik wil ze gewoon nooit meer zien! Tante mag ik alsjeblieft bij jou blijven?’ vraag ik smekend als een klein kind dat nog een snoepje wilt. ‘Ik zou het best willen, maar dan moet je je ouders verwittigen. En dat wil je vast niet.’ ‘Zijn er nog andere mogelijkheden?’ vraag ik. ‘hmm volgende week vertrek ik voor drie weken naar de Ardennen. Een avonturentocht! Je kan mee en daarna beslissen of je gaat bellen, en bij mij blijft, Of dat je terug naar je ouders gaat.’ Ik denk na. Drie weken, dat is niet zo heel lang, Maar ik heb wel alle tijd om na te denken. ‘Oké!’ zeg ik. ’ je moet wel Kleren, je toilettas en geld meenemen. De reis en het eten betaal ik voor je, andere spullen betaal je zelf. Er is een kluis en daar kan je waardevolle spullen insteken.’ In mijn hoofd ga ik de spullen af. Ik heb alles bij. Gelukkig. ‘Dat heb ik bij! Zeg ik met een grote glimlach op mijn gezicht. ‘Ik heb hier een koffer staan, pak je koffers maar en maandag vertrekken we!’ Maandag, dat is over 4 dagen. Mijn ouders hebben vier dagen de tijd om mij te vinden. Dat lukt hen nooit, waarschijnlijk merken ze niet eens dat ik heb weg ben. Ik heb hen niets gezegd en dan denken ze gewoond dat ik op mijn kamer zit. Ik kijk droevig voor mij uit maar ik wordt al snel terug blij gemaakt door tante Truus. Wat heb ik een geluk dat ik haar heb. Maandag vertrekken we. Dag ouders!