O15. Cecilia Romaine

28 Maart 2008

Rustig liep ik achter Elisa aan, normaal had ik me geïrriteerd aan haar langzame tred maar vandaag maakte het me niet zoveel uit. Ik had de hele nacht liggen piekeren, wat moest ik doen als ik Seth tegenkwam? Ik had geen idee en dat was ook het probleem. Ik kon niet simpelweg wegrennen elke keer dat ik hem dreigde tegen te komen. Technisch gezien wel, maar ik was het niet van plan. Het was niet dat ik hem niet wou tegenkomen, ik wou hem juist zien, maar voor zijn eigen veiligheid was het beter dat we elkaar niet spraken of tegenkwamen. Ik had mezelf beloofd er alles voor te wat mogelijk was te doen zodat de vloek die op Elisa en mij lag niet nog een keer toe zou slaan. Dat betekende Seth ontwijken en als ik daarmee zijn dood kon voorkomen leek het me logisch dat ik dat ook deed.
We hadden niet meteen begrepen wat de vloek betekende, ik en Elisa hadden er een tijdje om moeten lachen en vergaten het uiteindelijk. Maar toen ik een jaar later door een jongen werd gekust begreep ik wat er aan de hand was. Hij stierf en dat was onze vloek. Totdat we de ware zouden vinden zou elke jongen die we kusten sterven, het leek makkelijk, gewoon niet kussen, maar meerdere keren leek het alsof ik ware liefde had gevonden. Dat bleek het niet te zijn. Ik was niet van plan Seth hetzelfde lot te laten ondergaan, dat kon ik gewoon niet.
In de verte doemde het schoolgebouw op, het was een niet al te groot gebouw met maar één verdieping. Op het kleine plein was het al druk, verschillende groepjes stonden nog even van de zon te genieten voordat de bel zou gaan.
‘We moeten eerst even naar de administratie, je boeken ophalen en ik moet nog even wat papieren tekenen.’ deelde Elisa mee.
Ik knikte en liep het plein op, iedereen staarde mij en Elisa aan. La Push was een niet al te groot dorpje waar iedereen elkaar kende, een nieuwe leerlinge viel meteen op. Ik glimlachte naar een groepje dat druk aan het praten was en regelmatig naar mij wees, hoewel het me vreselijk irriteerde dat ze het zo duidelijk over mij hadden besloot ik het te negeren.
Ik zuchtte opgelucht toen de deur achter me dicht viel en het geroddel van mijn gedeeltelijk toekomstige klasgenoten afschermde. We liepen in stilte naar de administratie, waar Elisa druk in gesprek raakte met een vrouw van middelbare leeftijd die van tijd tot tijd een nieuwsgierige blik op mij wierp.
‘Je boeken, meisje.’ glimlachte ze vriendelijk, toen Elisa eindelijk klaar was. ‘Je kluisnummer is 105, hier de gang volgen en dan naar rechts, je ziet hem dan vanzelf.’
Ik knikte en bekeek het rooster dat bovenop de stapel boeken lag. Het eerste uur had ik Biologie, daarna had ik een blokuur Engels. ‘Bedankt.’