Carrot 2

Natte jassen plakken tegen me aan, ellebogen duwen in mijn zij. Ik kan maar een ding doen, meelopen met de menigte die door de drukke gangen loopt. Een beetje duizelig verlaat ik de mensenmassa om lokaal D104 in te gaan. 'Hé Evaa,' hoor ik Laura roepen. Ik kijk in haar richting. 'Hé antwoord ik en ik kom in beweging. 'Ik dacht dat je misschien niet zou komen.' zegt Laura terwijl ik achter haar ga zitten. De haartjes op mijn armen gaan rechtop staan. 'Waarom?' 'Nou, je weet wel,' zegt ze voorzichtig. 'Vorige week ben je ook een paar dagen thuisgebleven.' 'O ja?' Ik had geen zin om vandaag met haar te praten, en doe net alsof ik echt geen idee heb waar ze het over heeft.
'Goedemorgen.' Wouters komt binnen. Zijn haar ziet er vettig uit en er hangen druppeltjes aan zijn brillenglazen. 'En hebben we er zin in?' Hij kijkt de klas rond maar niemand antwoord. 'Perfect.' mompelt hij in zichzelf. 'Laura doe jij de eerste som?' Laura die voor me zit verstijfd. Terwijl ik luister naar Laura's gestuntel, gaat mijn hand automatisch naar de lege tafel naast me. De stoel voelt koud. Alsof zelfs die plek weet wat er gebeurd is. Ik probeer ergens anders aan te denken, maar het is zo verdomd moeilijk. Ik sla mijn schrift open en begin te schrijven. Kat, nagellak, kleurpotlood, paashaas. Ik word rustiger.
'Eva ik heb je nu al drie keer gevraagd of jij het antwoord misschien wel weet.' Wouters kijkt me aan, Laura kijkt me aan, de hele klas kijkt me aan. Het duurt misschien wel 2 minuten voor ik wat terug kan zeggen. 'Ik heb mijn huiswerk niet gemaakt.' stamel ik. Het is zo stil in de klas dat je een speld kan horen vallen. Ja hij gaat me voor schut zetten, hij gaat me een berg straf geven, hij gaat me helemaal kapot maken. Maar het blijft stil. Wouters staart me aan met een blik vol medelijden. 'Gaat het wel?' zijn vraag komt onverwacht. Ik wil niet, maar toch begint mijn lip te trillen. 'Ja hoor.' Zeg ik als een oude oma. Hij komt dichterbij en ik kan zijn rimpels tellen. 'Je mag wel even naar het toilet om wat te drinken hoor.' Water halen? hij doet alsof ik net een enorme kotsbui heb gehad en dat ik nu ziek ben. Opeens besef ik me, dat ik op het punt sta om te gaan huilen. Nee, niet in de klas. Dat wil ik gewoon niet. Niet nu. Alsjeblieft. Achter mijn ogen stapelen de tranen zich op. Ik sta op en loop weg. 'Moet er iemand mee?' 'Nee,' fluister ik. 'Ik wil wel mee!' Laura's stem klinkt hoopvol door het lokaal. 'Nee,' zeg ik nog eens. Langzaam begin ik naar de deur te lopen. Ik hoor mijn hakken zacht klakken op de vloer. Ik hoor mijn hartslag, en mijn eigen ademhaling. Nog 4 stappen, 3, 2 , 1. Zo voorzichtig mogelijk duwde ik de klink naar beneden. Bang om hem af te breken. Stil stap ik over de drempel. Nog zachter trek ik de deur achter me dicht. Ik begin te rennen. Steeds harder en harder, tot mijn benen het niet meer bij kunnen houden. Hijgend ren ik de trap af. Mijn laarzen beuken op de treden. Ik ga de bocht om en bots tegen een jongen aan. 'Kijk eens uit, dikke trut.' 'Sorry,' mompel ik. Ik heb steken in mijn buik. 'Doos,' roept hij nog, maar ik ben al gevlucht in het toilet. In de spiegel zie ik dat de tranen over mijn wangen stromen. Ik haal snotterend mijn neus op. Mijn oren zoemen, mijn maag knort. Een zuur komt uit mijn buik omhoog. Het lijkt alsof het verdriet zich uit alle gaten van mijn lichaam wil persen.