DG - 4

“Ik hoop dat jullie beseffen wat je hebt gedaan”, zei Didderic. “Dit is de grootste aller zonden. Ik zou jullie zwaar kunnen straffen.” Hij keek naar zijn vrouw: “Ik kan jou en je dochter doden.” De vrouw hapte naar adem. Didderic wendde zich tot zijn vriend. “Ik kan jouw hoofd laten afhakken. Of je wordt gedeporteerd, en krijgt je leven lang dwangarbeid in mijnen.” De vriend knikte enkel, maar de vrouw viel weer bijna flauw. Didderic glimlachte even, en wendde zich weer tot zijn vrouw. “Maar ik hou te veel van je om je kwaad te doen, Gertrudis. En als ik je dochter iets doe, doe ik jou evengoed kwaad.” Tegen zijn vriend zei Didderic: “En jij toont berouw, Baldewin, en je bent mijn beste vriend, dan is een hoofd een nogal hoge prijs.” Gertrudis en Baldewin keken opgelucht.
“Maar wat wil je dan doen?”, vroeg Baldewin.
“Ik wil niet dat dit bekend raakt, en ik wil jullie sparen, maar toch zullen jullie boeten. Als jullie doen wat ik zeg, zullen jullie gespaard blijven van het ergste. Je zal de straf die ik jullie opleg moeten aanvaarden, en bidden dat jullie worden vergeven. Anders zal het ergste jullie treffen.” Gertrudis en Baldewin knikten.
“Ik zal je straf aanvaarden”, sprak Baldewin.
“Ik doe alles, als je mijn dochter spaart”, zei de gravin. Graaf Didderic glimlachte.
“Misschien zijn de straffen die ik jullie opleg niet echt rechtvaardig, aangezien ik één van jullie beiden zwaarder zal straffen dan de andere.” Hij keek betekenisvol naar zijn vriend.
“Dat geeft niet,” sprak die, “we beloofden onze straffen te aanvaarden.”