O12. Elisa Romaine

27 Maart 2008

‘Je valt wel erg vaak in herhaling hè?’ Cecilia trok haar wenkbrauw op en ik fronste even.
'Cecelia!?' Ik keek mijn zusje nog steeds verbaasd aan en ze begon te lachen. Dit maakte alles er niet veel beter op.
'Kalm Elisa, het is een grapje. Van die televisie dan, dat van de inbreker was waar.' Probeerde ze me gerust te stellen en een golf van opluchting ging door me heen. Een andere angst kwam naar boven.
'Je had wel dood kunnen zijn!' Riep ik toen. Cecilia lachte vrolijk onm mijn aanblik, die blijkbaar erg grappig was. Verwoed streek ik een aantal plukken van mijn haar glad en keek ik haar streng aan.
'Er is niets gebeurd, en alles is er nog, dus er is niets aan de hand. En stel er was iets geweest, ik had een metalen buis om me te verdedigen.' Verzekerde het meisje me met omhoog gekrulde mondhoeken. Het viel me op dat haar ogen niet mee lachte, maar ik besloot er geen aandacht aan te geven. Ze leefde nog, er was niets gebeurd, en blijkbaar moesten de sloten vervangen worden, dat was alles.
'Oké dan.' Gaf ik toen en ik wandelde met een zucht naar de deur toe. Er verscheen ook een klein glimlachje op mijn gezicht toen ik dacht aan kleine Cecelia die zich met een metalen buis tegen een inbreker probeerde te verdedigen. De lach sierde mijn gezicht terwijl ik het slot bekeek. Er was geen krasje op te zien die aangaf hoe de inbreker binnen was gekomen, wat betekende dat hij het vaker had gedaan.
'Hoe wist die inbreker eigenlijk dat wij hier nu woonden?' Cecelia haalde haar schouders op en ik ging weer recht staan. Met een zacht zuchtje streek ik het stof van mijn spijkerbroek en shirt af.
'Dan kan ik morgen weer terug naar die gezellige bouwmarkt.' Mompelde ik in mezelf. Ergens vond ik het wel prettig, aangezien ik dan Embry weer tegen zou kunnen komen, maar ik verbande deze gedachte zo snel mogelijk uit mijn hoofd. Embry was niemand, ik moest hem vergeten. Wie moest ik vergeten? Embry. Het werkte dus niet en ik besloot anders te denken. Embry kon een vriend worden, niet meer. Gewoon een vriend.
En toch had deze jongen me nu al in zijn greep.