Hoofdstuk dertien: Phone Call • 13.3

Virtuele mannetjes renden als gekken achter een minuscule bal aan. Eigenlijk was voetbal toch een ontzettend vreemd spel. Je moest zoveel moeite doen om de bal in bezit te krijgen, en als je hem dan eindelijk had moest je hem weer ergens anders heen trappen. Logisch was het ook niet echt.
Een gefrustreerde kreet vulde de kamer toen er langs één kant van het veld een doelpunt werd gemaakt. Het had niet veel gescheeld of Louis had de controler tegen de grond gesmeten. Dat toonde ook alweer aan dat hij dus niet goed tegen zijn verlies kon. Voor Camille was het eigenlijk alleen maar grappig.
‘Lukt het niet?’ vroeg ze dan ook lachend aan hem terwijl ze even wat draaide met haar duimen om die wat losser te maken. Het was best vermoeiend om de hele tijd op die knoppen te duwen. Je vingers gingen er pijn van doen.
‘Die scheidsrechter staat gewoon aan jou kant!’ verdedigde Louis zich haast direct. Natuurlijk ging hij niet gewoon toegeven dat hij keihard aan het verliezen was. Dat zou zijn ego namelijk een heel stukje krenken, en dat kon hij niet hebben. Zeker niet wanneer het een meisje was waartegen hij aan het spelen was.
‘Lou, het is een game.. Die kerel kan geen kant kiezen,’ antwoordde Camille daar weer op. Ze wist dat hij nu van alle soorten uitvluchten probeerde te zoeken om zijn verlies te verklaren. Hoe idioot die ook mochten zijn, dat was zijn stijl.
‘Dat zeg jij nu wel, wie weet kan hij dat wel?’ Louis trok één van zijn wenkbrauwen uitdagend op na het uitspreken van die woorden. Ergens had hij ook wel door dat zijn theorieën echt nergens op trokken, maar hij moest toch iets doen om zich te verdedigen? En als er één ding was waar hij goed in was, was het idioot doen.

‘Alweer gewonnen! Denk je nu nog steeds dat de scheidsrechter er voor iets tussen zit?’ vroeg Camille lachend waarna ze de controler op het salontafeltje neerlegde. Ze had nu al zeker drie spelletjes gewonnen, als het er al niet meer waren. Het was gewoon zo grappig geweest om Louis’ norse gezicht iedere keer weer te zien.
‘Ik vertrouw ‘m nog steeds niet,’ was het antwoord dat ze van hem kreeg. Ze liet haar ogen lichtjes door haar oogkassen rollen en stootte een klein lachje uit. Hij had gelijk gehad, dit vrolijkte haar echt weer op.
‘Bedankt Lou,’ zei ze dan ook met een glimlach tegen hem. Een niet-begrijpende blik vormde zich in zijn ogen na het horen van haar woorden. Hij had toch helemaal niets voor haar gedaan? Of was hij dat alweer vergeten?
‘Bedankt waarvoor?’ wou hij dan ook van haar weten. Misschien had ze het ook wel gewoon sarcastisch bedoeld ofzo. Het kon allemaal.
‘Dankzij jou voel ik me al een stuk vrolijker dan daarstraks,’ verklaarde Camille voor hem. Nu verscheen er een warme glimlach op zijn gezicht. Blij dat hij haar toch even op andere gedachten had kunnen brengen.
‘That’s my job..’ antwoordde hij grijnzend. Inmiddels had hij de spelcontroler ook op het salontafeltje neergelegd. Hij keek haar voor een kort moment aan en opende toen zijn armen een stukje.
‘En nu wil ik een knuffel,’ eiste hij zowat van haar. Camille vond het echter helemaal geen probleem en gaf hem die knuffel met alle plezier van de wereld.