O11. Cecilia Romaine

27 Maart 2008

Geïrriteerd ramde ik op de toetsen van de piano, elke keer dat ik de toetsen raakte hoorde ik ze protesterend kraken. De piano was jarenlang hetgeen geweest waarmee ik mijn gevoelens uitte, waar ik mijn irritatie en woede in kwijt kon, maar nog nooit had ik dat op deze manier gedaan. In tegendeel, ik had het instrument altijd met de grootste voorzichtigheid behandeld. Toch was er iets geknapt nadat Seth weg was gegaan, hoewel het geheel mijn eigen schuld was.
‘Cece, ben er weer.’ Hoorde ik de vrolijke stem van mijn oudere zus, terwijl ze duidelijk hoorbaar met een paar grote tassen door het huis sleepte.
Snel ging ik de muziekkamer uit en sloot de deur achter me, die bijna onzichtbaar was als je niet wist dat hij er zat. Ik was nog niet klaar om de ruimte met iemand anders te delen.
“Wel met Seth.” schoot er door mijn hoofd. Ik probeerde het te negeren en liep met een geforceerde glimlach Elisa tegemoet.
‘Was het leuk?” vroeg ik, een blik werpend op de klok, die onderhand al vijf uur aanwees.
Elisa knikte en keek even afwezig naar een punt achter me.
‘Wat?’ vroeg ik nieuwsgierig, na voor de zekerheid een blik achter me te hebben geworpen. ‘De man van je leven ontmoet?’
Ik bedoelde het als grapje, maar Elisa schudde meteen ontkennend haar hoofd en leek een beetje te snel ‘Nee, helemaal niet!’ te mompelen.
‘Ach, ik hoef het ook niet perse te weten.’ Ik haalde mijn schouders op. ‘Ik heb waarschijnlijk toch een veel interessanter verhaal te vertellen.’ grinnikte ik en keek haar uitdagend aan.
Zoals ik had verwacht vestigde Elisa meteen haar aandacht op mij en keek me even bezorgd aan. ‘Zeg me niet dat je een feestje hebt georganiseerd, alsjeblieft.’ kreunde ze, terwijl ze een blik naar boven wierp, alsof ik daar een heel feest had verstopt.
Ik schudde mijn hoofd en zuchtte. ‘Waarom denk je altijd dat ik iedereen uitnodig, het is niet alsof ik totaal geen verantwoordingsgevoel heb.’ Ik schonk haar een verwijtende blik.
‘Sorry, ik bedoelde het niet zo.’ zei Elisa, met de verontschuldigende blik op haar gezicht die ze altijd opzette als ze dat eigenlijk wel deed, om mij te plagen.
‘In ieder geval,’ Ik rolde met mijn ogen toen ik de grijns op Elisa’s gezicht zag. ‘Ik heb bijna iemand vermoord.’
Ik grinnikte zachtjes toen Elisa’s mond open viel en ze met ogen zo groot als schoteltjes aanstaarde. ‘Wat?’ fluisterde ze ontzet.
‘Het was een inbreker, maar ik heb hem toch maar niet vermoord. Hij was zo schattig, dus ik heb hem maar de televisie meegegeven. Vind je toch niet erg?’ Ik haalde onschuldig een hand door mijn haar een haalde mijn schouders op.
‘Wat?’ herhaalde ze.
‘Je valt wel erg vaak in herhaling hè?’ Ik keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan en grijnsde even om het beeld dat ik zag. Elisa’s donkerblonde haar was door de wind door elkaar geblazen en vormde nu een warrig geheel. Ze staarde me aan met een wijd opengesperde mond en grote ogen waar een geschokte blik in lag.
Door het beeld werd ik weer wat vrolijker en kon ik mijn ontmoeting met Seth wat luchtiger bekijken. Als ik het op deze manier bekeek was het helemaal niet zo speciaal geweest – oké, ik had hem bijna vermoord, maar dat achterwege gelaten was het helemaal niet zo speciaal als ik me had voorgesteld. Maar als ik weer dacht aan het gevoel dat hij me gaf, intens geluk, verdween mijn optimisme als sneeuw voor de zon. Binnen één uur was ik verliefd op hem geworden en had ik daarbij al mijn goede voornemens opzij gezet. Maar gevoelens kon je niet zomaar stoppen, dat wist ik, maar je kon ze wel geen aandacht geven. Ze negeren was mijn beste optie, want ik was niet klaar om weer te breken.