1. de vrouw achter de geraniums

Vermoeid doet ze haar gordijnen dicht. Het zuchtende geluid overstemt, gek genoeg, alle geluiden in de omgeving. Het groene, dikke gordijn maakt het vertrouwde geluid van glijdend metaal over metaal. Het gordijn is dicht, vandaag geen live amusement voor mevrouw Christaanse. De kat spint haar oude fragiele hand wanneer ze het beestje de vensterbank uit jaagt. “Vlegel, kom ga weg bij dat raam.” Sprak ze haar kat toe, eigenlijk was het niet háár kat, maar die van haar man, haar man had hem immers naar huis gebracht.
Vlegel de zwart-witte kater. De kater die nooit oud werd want zelfs met zijn zestien jaren, kon hij nog net zo jong, naïeve en uitdagend kijken als een jong jochie van vijf. Zijn kop was helemaal zwart op zijn mond, de plek van zijn snotharen en de onderkant van zijn nek na. Zijn buik was ook wit en de onderkant van zijn pootjes, zijn handen, waren ook wit. De rest was zwart. Hij was een echte Vlegel, en ondanks dat haar man hem to Vlekje had gedoopt, kon mevrouw Christiaanse het niet laten om eens in de zoveel tijd hem Vlegel te noemen. Het was dat of Stommekat wat haar dochter dikwijls deed als ze langs kwam.
Vlegel bleef de hand van mevrouw Christiaanse spinnen die het huis klaar maakte voor een onrustige nacht. De oude klok, die klassiek gedecoreerd was met mat gouden versieringen, sloeg elf uur. In een traditioneel getrouw rondje deed ze de tv uit, de kachel lager, de achter gordijnen sloot ze. Ze pleegde een laatste bezoek aan het toilet en maakte het rondje af bij dezelfde vensterbank waar Vlegel op de stoel gesprongen was die ervoor stond. Aan haar rechterhand zat de bronzen deurknop die toegang bood aan de kleine hal, die nog minder dan een bij een was, en de trap die naar de bovenverdieping leid waar de slaapkamers zich bevonden en een oude badkamer. Eigenlijk was alles uit in en aan het huis. Dat kan ook niet anders als je er al meer dan veertig jaar in woont. Mevrouw Christiaanse liep de steile trap op, kleedde zich om in haar geliefde nachtjapon en keek nog een maal uit het raam. Daar ving ze een glimp op van wat zich buiten afspeelde. Haar buurman van verderop liep nonchalant een huis uit met wasmachine en al. Dat deed hij even, zoals niemand anders dat kan. Niemand hield hem ook tegen, misschien dat sommige buurtjes de politie bellen, maar de meeste kon het niets schelen iedereen had wel wat op zijn of haar kerfstok staan. Mevrouw Christiaanse wist wie ze was en wat ze ervan vond, “Ik weet niets en ik heb ook niets gezien.” Dat is ook een van de redenen waarom niemand probeerde bij haar in te breken, dat de mensen bij haar over de vloer kwamen om te praten (eventueel ook om te roddelen), en waarom iedereen zijn of haar hulp aanbood als ze die nodig zou hebben. Dezelfde buurman die de ander zijn wasmachine stal, was al een keer op de koffie geweest bij mevrouw Christiaanse en zij vond het niet erg. Ze liet ze binnen gaf ze koffie en luisterde.
“Als je maar wel weet, dat ik je een kogel door het hoofd jaag als je het bij mij probeert.” Ze keek hem aan zoals niemand hem ooit had aan durven kijken, mevrouw Christiaanse gaf er niets om, ze was oud maar niet gek. Nog een reden waarom ze haar mochten, ze was eerlijk en direct. Geen spelletjes, geen dubbele agenda.
Eenmaal in haar bed kijkt mevrouw Christiaanse naar de rechter kant van het bed, daar waar niemand ligt. Wanneer ze op haar zij ligt kijkt ze naar het nachtkastje dat naast de rechter kant van het bed staat, een medicijn potje, een olifant beeldje en een pet. Aan de muur hang de foto. Ze ligt op haar zij terwijl dat slecht is voor haar been, vanavond gaat ze kramp krijgen dat is onherroepelijk maar het is het waard. Ze kijkt namelijk recht in de ogen van haar man, haar overleden jeugd liefde. Haar man de vader van haar kinderen en grootvader van de kinderen van haar kinderen.
“Welterusten liefste, snurk maar zo hard als je kan.”