O1O. Elisa Romaine

27 Maart 2008

Embry hielp me vriendelijk met het vinden van de juiste spullen en het dragen van mijn tas. Ik wist niet precies of dit bij de klantvriendelijkheid van de winkel hoorde, maar ik vond het eigenlijk wel best. Scheelde mij weer een hoop moeite en tijd. Maar zelfs bij de kassa bleef hij bij me. Hij bleef trouwens ook maar praten en praten. En naar mij kijken.
'Praat ik te veel?' vroeg hij zacht. Zijn wangen kleurden rood en ik lachte.
'Nee, ik vind het wel prettig dat het niet zo stil is.' verzekerde ik hem en hij haalde opgelucht adem. Een glimlach sierde zijn gezicht meteen weer. Ik pakte de tas van de jongen over en raakte per ongeluk zijn vinger aan. Deze was gloeiend heet en ik legde mijn hand op het voorhoofd van Embry, die mij vreemd aan begon te kijken.
'Wat doe je?' Hij keek me raar aan en zuchtte.
'Ben je ziek?' Emby lachte en schudde zijn hoofd voor hij mijn hand weg haalde.
'Kerngezond.' Lachte hij vrolijk en ik trok twijfelend een wenkbrauw op. Hij haalde zijn schouders op. 'Moet ik je trouwens helpen om die tassen mee naar huis te krijgen?' Stelde hij vriendelijk voor en ik dacht na voor ik mijn hoofd schudde.
'Nope.' Grijnsde ik vrolijk.
'Oké, maar ik zie je later toch nog wel een keer?' Embry keek me bijna wanhopig aan, het was best lief. Gelukkig voor hem had ik hem nu pas leren kennen.
'Vast wel.' Ik knikte vriendelijk naar hem voor ik worstelend met mijn tassen naar huis vertrok. Onderweg kwam ik er ook achter dat het strand op loopafstand van ons huis was, net zoals bijna alles eigenlijk. Ergens vond ik het wel grappig om te zien hoe op het strand twee jongens oppas speelde voor twee meisjes. Opzich leken de jongens zelfs op Embry, maar dat kwam vooral door hun olijfkleurige huid en hij shirtloosheid. Ik lachte zacht en liep ons nieuwe huis is.
'Cece, ben er weer.' Deelde ik mee.