OO9. Cecilia Romaine

27 Maart 2008

‘Zoals u wilt, mevrouw.’ glimlachte Seth en hij maakte lachend een buiging.
Ik merkte dat hij zijn blik geen moment van mij af verplaatste, waardoor ik meteen wist wat er aan de hand was. Vijfhonderd jaar had ik gehad om dit uit te vinden en onderhand had ik wel ontdekt wat het betekende als een jongen je bleef aanstaren. Ik besloot er geen aandacht aan te besteden, in de simpele hoop dat ik het mis had en deze jongen gewoon vriendelijk probeerde te zijn.
Seth liep langs me heen en bleef tegen me aan praten terwijl hij naar een deur liep aan het einde van de hal die me eerder niet was opgevallen. ‘Het is een oud huis, zeker een paar eeuwen oud. Maar al dit,’ Hij maakte een wijd gebaar, ‘is gerenoveerd ergens in de twintigste eeuw, behalve de schildering in het trappenhuis.’
We hadden de deur bereikt en hij opende hem, terwijl hij zachtjes ‘Tatada.’ zong. Ik liep meteen op de oude piano af die in de hoek stond en ging met mijn vingers over de toetsen, ik speelde een kort stuk dat ik van mijn moeder had geleerd en zuchtte.
‘Wow, dat was echt goed!’ Hoorde ik Seth opeens zeggen, ik schrok ervan dat hij vlak naast me stond, aangezien ik hem niet had horen aankomen. ‘Hoe heet het?’
Ik dacht even na over zijn vraag en haalde zijn schouders op. ‘Geen idee, ik heb het van mijn moeder geleerd.’
‘Woon je hier met je ouders?’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Met mijn zus, Elisa. Maar ze is er nu niet, ze is boodschappen halen enzo.’
‘Waar zijn je ouders dan?’ vroeg Seth verbaasd en ik zuchtte geïrriteerd.
‘Dood, oké. En ja, mijn andere familieleden zijn ook dood.’ Ik liet mijn hand hard op de pianotoetsen neerkomen waardoor de klanken door de kamer heen echoden.
Seth’s gezicht vertrok en hij maakte een verontschuldigend gebaar. ‘Sorry dat wist ik niet.’ mompelde hij.
Ik keek naar zijn gepijnigde uitdrukking en zuchtte, ik was nooit een persoon geweest die goed tegen zulke dingen kon en gaf uiteindelijk altijd toe als iemand maar lang genoeg aanhield. Op een of andere manier haalde Seth voor een gedeelte mijn oude karakter naar boven. ‘Het lijkt me beter als je weggaat.’ mompelde ik, geheel tegen mezelf in.
Seth knikte en stond op, ik kon mezelf er niet toe zetten om op te kijken en keek in plaats daarvan naar de versleten toetsen van de piano. ‘Ik zie je vast nog wel.’ hoorde ik Seth zachtjes zeggen.
‘Het zou beter zijn van niet.’ fluisterde ik, toen ik de achterdeur dicht hoorde slaan. ‘Voor je eigen veiligheid.’