OO7. Cecilia Romaine

27 Maart 2008

Ik voelde dat de metalen staaf door iets werd afgeremd, voorzichtig opende ik mijn ogen en zag dat de jongen zijn hand om het andere uiteinde had gesloten. Hij stond nog steeds met zijn rug naar me toe maar ik voelde hoe kwaad hij was en stelde zijn boze gezicht in gedachten voor me. Ik moest lichtjes glimlachen van het beeld dat ik voor me zag, het gezicht dat ik bedacht klopte totaal niet bij de rest van hem, voor zover ik van de achterkant kon oordelen.
‘Jezus man, wat is dit voor een waanzin?’ De jongen trok de staaf uit mijn handen en leek hem te bekijken. ‘Probeer je me te vermoorden ofzo?’
Ik negeerde zijn vraag en zette mijn handen in mijn zij. ‘Wat doe je hier?’
De jongen schudde zijn hoofd en draaide zich om. ‘Dat kan ik net zo goed aan jou vragen, je mag hier niet zomaar binnen lopen!’
Ik grinnikte met mijn blik op de staaf, die hij nog altijd in zijn handen geklemd had. Hij leek te beseffen dat ik zeker een kop kleiner was en verslapte zijn greep op mijn “moordwapen”.
‘Ik woon hier, het lijkt mij dat ik dat dus wel mag.’ zei ik, met zo veel sarcasme dat ik niet wist waar ik het vandaan haalde. ‘Dus als meneertje,’ Ik keek vragend op, doelend op zijn naam. Ik keek in twee chocoladekleurige bruine ogen, waarvan de emoties zo snel veranderden dat ik vergat wat ik wou zeggen. Zodra ik recht in zijn ogen keek zag ik de boze blik die ik al had verwacht veranderen in een tedere blik, die al net zo snel als hij verschenen was weer verdween. Alles wat er nog op zijn gezicht te lezen was – was totale verwarring.
‘Seth Clearwater.’ mompelde de jongen zachtjes. Hij liet de staaf uit zijn handen vallen en staarde recht in mijn ogen.
‘Hmm?’
‘Ik heet Seth Clearwater.’ De jongen herhaalde zijn naam maar bleef verbaasd in mijn ogen kijken.
Ik vroeg me af wat er zo speciaal aan mijn ogen was, ik had groene ogen waarover ik vroeger wel complimenten had gekregen, maar dat was meestal een simpele versiertruc geweest. ‘Cecilia Romaine, aangenaam.’ mompelde ik lichtjes verbaasd.
‘Ik, ik..’ Seth Clearwater schudde hopeloos zijn hoofd, alsof hij geen idee had wat hij moest zeggen.
‘Sorry van net,’ besloot ik hem te helpen en ik glimlachte lichtjes. ‘Ik dacht dat je een inbreker was.’
Seth leek uit zijn trance te komen en haalde zijn wenkbrauwen op. ‘Een inbreker?’
Ik knikte beschaamd en haalde mijn schouders op. ‘Wat moet ik dan denken? Er komt een onbekende mijn huis binnen terwijl de deur op slot zat, gezellig?’ Ik probeerde te lachen maar eindigde in een mislukt gegrinnik.
Seth grinnikte. ‘Daar heb je gelijk in. Ik had ook eigenlijk niemand verwacht hier, dit huis staat al jaren leeg en er komen nooit mensen kijken. Ik kom hier vaak om mijn gedachten…’ Hij viel even stil, alsof hij naar woorden zocht. ‘Leeg te maken. De muziekkamer – ’
‘Muziekkamer?’ viel ik hem enthousiast in de rede, iets wat ik vroeger altijd deed maar wat tegenwoordig maar af en toe voorkwam.
Seth knikte, zichtbaar blij dat hij een positieve reactie kreeg. ‘Het is niet echt een muziekkamer, maar er staat een piano.’ Hij haalde zijn schouders op alsof het hem niet veel kon schelen maar ik zag dat hij vanuit zijn ooghoeken mijn reactie bekeek.
Ik glimlachte en draaide me om naar de deur van de woonkamer die naar de hal was. ‘Waar wacht je nog op?’ Ongeduldig draaide ik me om en zag dat Seth snel een brede glimlach verborg.