OO6. Elisa Romaine

27 Maart 2008

Buiten bleek het weer totaal omgeslagen te zijn. De zon scheen fel en deed de overgebleven regendruppels oplichten. Een kleine glimlach sierde mijn gezicht terwijl ik op zoek ging naar de winkels. Deze bleken, extreem logisch, allemaal bij elkaar te zijn. Als eerste ging ik de bouwmarkt in. De hoog opgehangen tl-buizen zorgen voor een kil gevoel in de winkel, het was meer een crematorium dan een winkel, dus koos ik snel wat verf uit. Dat was hier gelukkig niet zo'n probleem, aangezien er vrij weinig keuze was. Ik pakte een pot met rode, een pot met groene en vijf potten met witte verf. Ook pakte ik wat kwasten voor ik afrekende. De vrouw achter de kassa had overduidelijk medelijden met mij en al mijn verf, dus gaf ze me een gratis tas. Nou, dat was boffen zeg. Sarcasme.
Mijn volgende bestemming was de kleine supermarkt, waar ik met amper rond kon bewegen, door het gewicht van de tas aan mijn linkerarm.
'Kan ik helpen?' Vroeg een onbekende stem. Ik draaide mijn hoofd om en keek de man aan. Zijn ogen stonden afwezig, zijn mond was lichtelijk open en hij droeg een oud en vooral vies shirt wat zijn bierbuik niet bedekte. Zijn vieze baard zat nog vol met etensresten. Niet bepaald het type om door geholpen te worden besloot ik. Ik schudde snel mijn hoofd en richtte mijn blik op de grond. Snel liep ik naar het volgende pad, waar ik tegen iemand op liep. Mijn spullen vielen over de grond en ik raapte snel alles op. Toen keek ik omhoog, om te controleren of het misschien een oude vrouw was, die om was gevallen, of een klein kind wat nu huilend naar zijn moeder ging, maar niets was minder waar. Voor me stond een jongen. Hij was gespierd en lachte vriendelijk. In zijn ogen was een lichte twinkeling. Even keek hij me zwijgend aan voor hij mijn tas voor me optilde en deze aangaf. Ik klopte mijn kleding af en schonk hem een korte glimlach.