OO5. Cecilia Romaine

27 Maart 2008

'Cece, ik ben weg.' Hoorde ik Elisa zeggen. 'Ik ga de stad verkennen, verf halen en even boodschappen doen, goed?'
Ik mompelde een bevestiging en opende mijn ogen, Elisa ging verf halen, voor haar kamer en de woonkamer hoopte ik, want ik had er geen behoefte aan mijn kamer te veranderen. Hij was precies goed.
Ik luisterde hoe Elisa de trap af liep en wat spullen pakte.
'Ben weg.' riep ze, totaal overbodig.
'Is goed, tot straks!' Riep ik maar terug en stond langzaam van het bed op. Ik liep naar het raam dat uitkeek over het bos dat zich achter ons huis uitstrekte tot het strand. Ik kon nog net de golven zien die langzaam het strand op en af rolden, kleine figuren liepen over het zand heen, sommigen hand in hand, anderen druk in discussie. Ik voelde een steek van jaloezie, jarenlang was ik al op zoek naar de persoon waarmee ik hand in hand over het strand kon lopen, de uren mee kon vullen zonder iets te zeggen. Ik had het moeilijk en anderen kregen gewoon wat ze wouden zonder er moeite voor te doen. Het was oneerlijk.
Ik schrok op door het geluid van de achterdeur die krakend open ging. Was ik zo in gedachten verzonken dat Elisa al weer terug was?
Een blik op mijn horloge vertelde me dat het onmogelijk Elisa kon zijn.
"Maar wie dan wel?" mompelde ik tegen mezelf. Ik liet mijn blik door de kamer glijden op zoek naar iets om mezelf mee te verdedigen, mijn blik viel op de metalen staaf die in de hoek stond. Vroeger vast gebruikt om de gordijnen aan te hangen maar nu een prima wapen, als het maar door de juiste persoon gebruikt werd.
Ik pakte de metalen staaf en opende zo zacht mogelijk de deur, op mijn tenen liep ik de trap af, onderaan de trap keek ik snel de hal door, maar de indringer was nog in de woonkamer. Stilletjes bedankte ik Elisa dat ze de deur naar de woonkamer had opengelaten waardoor ik een perfect zicht op de jongen die daar op de oude bank was neergezakt had. Tijd om me af te vragen waarom hij daar in hemelsnaam zat had ik niet, de jongen stond op. Ik twijfelde even maar hief toen de staaf boven mijn hoofd en rende met mijn ogen dicht op hem af.