~Hoofdstuk 4~

Het stikt van de mensen in de zijruimte van het stadion, die als kippen zonder kop rond lopen. De tributen staan allemaal bij hun eigen wagens, mentoren lopen dingen te regelen en stylisten maken de laatste aanpassingen. Door de menigte heen loop ik naar de wagen van District 7. Wanneer ik daar aankom kan ik mijn ogen niet geloven. Melinde en Jason zien er niet uit!
Melinde heeft een bruine, lange jurk met lange mouwen en groene glitters aan en heeft een of andere vage groene pruik op haar hoofd. Van haar mooie, lange, blonde haren valt niets te zien. Jason heeft een bruin pak aan, waar ook allemaal groene glittertjes op zitten. Zijn mouwen en broekspijpen zijn zo wijd dat hij er wel twee keer inpast. Ook hij heeft een groene pruik op. Waarschijnlijk hebben de stylisten geprobeerd om ze er als bomen uit te laten zien, maar dat is zwaar mislukt. Als ik aan kom lopen kan ik een stille noodroep van hun gezichten aflezen.
Boos kijk ik de stylisten aan. 'Wat hebben jullie gedaan!' Voordat ze kunnen antwoorden pak ik naald, draad en een schaar van hun af en loop naar Melinde toe. Ik knip de mouwen en de helft van de onderkant van haar jurk eraf, terwijl de stylisten noodkreetjes slaken. Het ziet er nu nog steeds niet uit, dus knip ik de zijkanten van de rok in, zodat hij beter zit. Dan haal ik de pruik van haar hoofd en zorg dat haar mooie, blonde haren in een slag over haar schouders vallen. Daarna ga ik verder met Jason. Ik knip een stuk van zijn mouwen af, zodat zijn armen bloot zijn. Ik wikkel de pijpen van zijn broek om zijn benen en zet het met naald en draad vast. Ondertussen haalt hij de belachelijke pruik van zijn hoofd, zodat zijn zwarte haren weer zichtbaar zijn.
Als ik klaar ben stap ik naar achteren en bekijk het resultaat. Ze zien er nog steeds niet geweldig uit, maar ze staan tenminste niet meer voor schut. Voordat ik nog meer kan veranderen komt er een man naar ons toe die vertelt dat we nog één minuut hebben. Melinde en Jason stappen op de wagen en de paarden worden naar hun plek geleid. Snel wens ik hen nog succes en dan is het zover. De stem van de presentator schalt door het stadion en de wagens komen in beweging.
'Dames en heren! Graag heet ik u welkom bij de opening van de 63ste Hongerspelen! Ook dit jaar zullen de tributen het met elkaar opnemen in een gevecht van leven of dood. En daar komen de tributen al aan. Dames en heren graag een groot applaus voor deze tributen!' Op volgorde van de Districten komen de paarden binnen. Vanuit de zijruimte kijk ik hoe de mensen juichen voor de tributen. Het stadion zit helemaal vol en het geluid van de schreeuwende menigte is overweldigend. Ik zie hoe alle tributen een glimlach op hun gezicht zetten en uitgebreid naar de toeschouwers zwaaien. Gelukkig let de presentator nooit zo op District 7, dus valt het ook niet zo op dat ze er verschrikkelijk uitzien. De wagens komen tot een halt voor de hoofdtribune, waar president Snow, de spelmaker en nog wat belangrijke mensen zitten. De president van Panem staat op om een toespraak te geven.
'Jongens en meiden. Wat fijn dat jullie hier gekomen zijn om mee te doen met de Hongerspelen. Ik weet dat iedereen zich er erg op verheugd en ik zal dus geen kostbare tijd verknoeien met onzinnige praatjes. In plaats daar van wil ik alleen zeggen: Happy Hungergames and may the odds be ever in your favor!' En ja hoor, het publiek gaat uit z'n dak. De paarden draaien zich om en lopen weer terug richting ons. De mensen juichen nu nog harder dan de heenreis. Als Melinde en Jason bij ons stoppen komt Melinde met een big smile op haar gezicht van de wagen af.
'Wat was dat gaaf zeg! Al die mensen vonden ons helemaal geweldig en ik kon niet ophouden met glimlachen en zwaaien! Ik zou het zo nog een keer doen!' Jason en ik kijken haar ongelooflijk aan. 'Jij vindt het dus leuk dat die mensen ons toejuichen om de arena in te gaan? Je bent echt gestoord.' Jason haalt me de woorden uit de mond, maar Melinde schiet in de lach. 'Doe nou niet zo serieus! Je moet hier gewoon van genieten. Dit maak je maar één keer in je hele leven mee! Ook al mag die dan snel afgelopen zijn, maar daar doe je toch niks aan. Dus je kunt er net zo goed nog even van genieten.'
Hoofdschuddend kijk ik haar aan, wat is het toch een lief meisje. Dan zie ik uit mijn ooghoeken Xayla aan komen lopen. 'Ooo, wat was dat mooi! Jullie deden dat zo goed! Ik zat met tranen van geluk te kijken! Nou, zullen we dan maar weer terug gaan? De vredebewakers willen hier beginnen met opruimen.' Ze gebaart dat Jason en Melinde haar moeten volgen, maar als ze een paar stappen hebben gezet draait Jason zich om. 'Kom jij niet mee?' vraag hij aan mij. 'Nee, ik moet de stylisten nog even ontslaan en na de openingsceremonie kunnen de mensen beginnen met geld inzetten op tributen, dus daar ga ik even een goed woordje voor jullie doen.' Hij knikt en loopt Xayla en Melinde achterna.
Ik loop naar de uitgang, opzoek naar de stylisten. Ik heb zo'n gevoel dat ze op het plein zijn, net zoals de meeste andere Capitool inwoners, om geld in te zetten. Het duurt dan ook niet lang voor ik ze gevonden heb. 'Jullie, sukkels, jullie zijn bij dezen ontslagen.' Zonder op een antwoord te wachten draai ik me om en loop naar het midden van het plein waar een podium is.
Voor de trap die naar het podium lijdt staan twee vredebewakers, maar zodra ze me zien gaan ze opzij. Op het podium zie ik meer mentoren met elkaar praten of een interview te geven. Over het hele plein hoor je de stem van Sedrec, dezelfde presentator als bij de opening. Ik loop op hem af, maar nog voor ik bij hem ben ziet hij me al. 'Ah, en hier hebben we Emily, mentor van District 7.'