OO3. Cecilia Romaine

27 Maart 2008

"En het regent toch buiten." probeerde ik, zo optimistisch mogelijk. "Ik ga de kamers boven bekijken." Ik werd nu toch wel enthousiast, hoewel ik dat niet liet merken. Ik had altijd een drukke persoonlijkheid gehad en wist hoe je het gezellig moest maken, maar dat was veranderd. In het begin had ik het zelf niet eens doorgehad, ik merkte het pas toen het al te laat was.
Ik liep de trap op en hoorde hoe elke trede zachtjes kraakte, zoals het thuis altijd was geweest. Meteen voelde ik me beter, dit huis zou misschien nog wel een echt thuis kunnen worden, anders dan de vele plekken waar we hiervoor hadden gewoond. Ik zuchtte zachtjes, uiteindelijk zouden we hier toch weer weg moeten, het zou opvallen dat we geen dag ouder werden.
"Schiet eens op." lachte Elisa achter me. "Ik sta hier te verstoffen."
"Gelukkig hebben we alle tijd van de wereld." antwoordde ik bits. Ik volgde met mijn vingers het patroon op de muur, terwijl ik langzaam de trap op liep. Boven liep ik meteen naar de dichtstbijzijnde deur en zei zonder verder na te denken: "Mijn kamer."
Elisa knikte en liep naar een van de andere twee deuren. "Dan is dit mijn kamer." zei ze.
Ik knikte instemmend en pakte de koude deurkruk vast, de deur vloog geruisloos open en liet een prachtige kamer zien. Ik schrok ervan hoeveel deze kamer op mijn oude kamer leek, het had dezelfde hemelsblauwe muren en er stond een enorm hemelbed in het midden van de kamer. Het enige verschil was de kleine televisie die in de hoek van de kamer op een klein wit tafeltje was gezet.
Ik glimlachte lichtjes en liet me vallen op het bed, ik streek voorzichtig over de zachte dekens en zuchtte gelukkig. Als ik mijn ogen dichtdeed was het alsof ik weer thuis was, voordat dit allemaal gebeurde.