PP - 16

“Er is iets met Jonas,” waarschuwde Isaac hen bij het ontbijt. Jonas was er nog niet. Anne verstijfde.
“Hij ligt nog in bed en wil er niet uit. Zelfs niet om te komen eten. Volgens mij is hij ziek”, ging hij verder. Anne ontspande zich. Het ging dus niet om zijn geheime tochtjes.
“Anne, ga naar hem toe. Als hij ziek is moeten we weten wat er met hem scheelt.” Haar opluchting was meteen weer verdwenen. Hun geheim was misschien niet ontdekt, maar er kon iets ergs met hem aan de hand zijn. Onmiddellijk rende ze naar zijn slaapplaats. Hij lag opgekruld op zijn strozak, met zijn gezicht naar de muur en zijn handen krampachtig tot vuisten gebald.
“Jonas”, fluisterde ze. Hij draaide zich om. Zijn ogen zagen rood. Lag het aan zijn ziekte of had hij gehuild?
“Ik heb ze gevonden,” fluisterde hij verslagen.
“Maar dat is toch geweldig!” Jonas schudde zijn hoofd,
“Ik begrijp je niet, wat bedoel je?”
Hij draaide zich van haar weg en zei niets. Hij bleef zwijgen hoewel Anne herhaaldelijk probeerde iets uit hem los te krijgen. Tegen de middag kwam Lena naar hen toe:
“Hoe gaat het met hem, Anne?” vroeg ze bezorgd.
“Ziek, maar volgens mij is het niet zo ernstig. Hij moet gewoon veel rusten”, loog ze.
“Je bent hier nu toch, zorg jij voor hem? Ik let wel op Bert.” Anne knikte.
“Doe je best,” knipoogde Lena, “ik zal zo wat te eten brengen.”
Anne zat de hele dag naast Jonas, maar ze werd niets wijzer.