Hoofdstuk elf: Leonore-time • 11.3

‘Wat is er?’ Leonore had meteen gezien dat er iets aan de hand was van zodra ze het pashokje weer had verlaten. Waarschijnlijk had het iets met haar gsm te maken aangezien Camille die in haar handen hield. Het duurde niet lang voordat ze de gsm naar zich toegestoken kreeg zodat ze het sms’je kon lezen.
‘Ga gewoon,’ constateerde Leonore toen ze het sms’je gelezen had. Ze gaf Camille haar gsm weer terug en haalde een hand door haar bruine haar heen. Het was waarschijnlijk het beste om gewoon met Zayn te gaan praten als ze het hele probleem opgelost wou hebben. En daarbij vond ze het niet erg om alleen verder te gaan.
‘Ik ga hem pijn doen als ik naar hem toega,’ verzuchtte Camille terwijl ze haar gsm weer terug in haar broekzak propte. Natuurlijk vond ze Zayn leuk, maar ergens wist ze ook dat het niet kon. Ze zou ooit weer teruggaan naar Australië en dan zou ze hem in Engeland achter moeten laten. Dat zou hem nog meer pijn doen dan hem nu af te wijzen.
‘Hoezo?’ Leonore snapte niet echt wat het probleem was. Iedereen kon zien dat die twee overduidelijk tot over hun oren verliefd op elkaar waren. Ze hadden zelfs al gekust, dus dat wou toch wel heel wat zeggen. Als ze dan nu gewoon met elkaar zouden praten zou het vast en zeker wel in orde komen.
‘Als ik iets met hem begin wordt het alleen maar pijnlijker wanneer ik weer wegga,’ verklaarde Camille. Ze mocht Zayn echt ontzettend graag, en dat was dan ook de reden waarom ze alleen maar vrienden konden blijven. Ze wou hem geen pijn doen, en ergens wou ze zichzelf ook een gebroken hart besparen. Zeg nu zelf, de kans was heel erg groot dat het op niets zou uitdraaien wanneer ze terug naar huis ging. De afstand tussen hen zou echt ontzettend groot zijn. Te groot.

Leonore kon Camilles standpunt wel begrijpen. Het zou Zayn inderdaad heel erg veel pijn gaan doen als hij na een paar maanden zijn vriendin zou moeten laten gaan. Toch zou het leuk geweest zijn om de twee samen te zien. Ze waren nu al ontzettend schattig samen terwijl ze helemaal niets met elkaar hadden.
‘Toch moet je naar hem toe gaan. Al is het maar om hem dat uit te leggen,’ adviseerde ze haar vriendin. Ondertussen wandelden ze samen naar de kassa toe zodat ze hun spullen konden afrekenen. Gelukkig stond er geen rij waardoor ze al gauw aan de beurt waren. Het meisje achter de kassen telde de verschillende kledingstukken bij elkaar op.
‘Je hebt gelijk,’ gaf Camille dan uiteindelijk toe. Ze kon het best gewoon naar hem toe gaan en luisteren naar wat hij te vertellen. Misschien had hij het zelf niet eens zo bedoeld en wou hij dat even verduidelijken. En anders moest ze gewoon haar verhaal doen en hopen dat hij daarna nog steeds met haar wou omgaan.
Het meisje achter de kassa had inmiddels alles netjes in zakken gestopt waarna er afgerekend werd. De twee meisjes verlieten de winkel weer en kwamen terug in de buitenlucht terecht.
‘Ik sms hem wel even zometeen.’ Leonore knikte goedkeurend bij het horen van die woorden. Ze hoopte maar dat alles goed zou verlopen en dat de twee geen ruzie zouden krijgen. Dat zou namelijk echt zonde zijn van hun vriendschap.
‘Laat me wel weten hoe het is afgelopen dan?’ Camille knikte met een klein glimlachje op haar gezicht. Waarschijnlijk wist ze al hoe het zou aflopen.