PP - 8

Het werd langzaam avond en Anne had nog geen besluit genomen. Bert kon haar er niet bij helpen, hij snapte niets van alles wat hier omging. Ze had nog steeds honger en Bert ook maar ze zwegen. Bert was weer in slaap gevallen. Ach, Bert, ik wou dat je het begreep. Dat je wist hoe ik me voelde. Ik wil ergens zijn waar we veilig kunnen zijn en niet bang hoeven te zijn. Maar waar is dat? Ik weet niet of het hier is en ik ben bang. Ik weet niet waarvoor maar ik ben bang. Bert sliep door.

Op dat moment kwamen Pieter en zijn mannen terug. De vier kinderen en een vrouw, waarschijnlijk Lena, liepen naar hen toe en even later verscheen ook Jonas. Pieter glimlachte naar hen.
“We hebben heel wat te eten bij vandaag,” zei hij.
“Wat moet ik vandaag gaan klaarmaken?” vroeg Lena. De kinderen begonnen onmiddellijk te discussiëren. Uiteindelijk hadden ze iets gevonden dat hen allemaal beviel en waarvoor de nodige middelen voorradig waren. De anderen hadden de hele tijd geamuseerd toegekeken. Ruzies over wat ze zouden eten waren een luxe die maar weinig mensen hadden. De meeste waren al lang blij als ze iets te eten hadden.
“Goed dan, maar dan moeten jullie wel nog even wachten want het is veel werk,” zei Lena. Dat vonden ze minder leuk want ze rammelden allemaal.
“Kan zij je niet helpen dan?” stelde een jongen voor terwijl hij naar Anne wees. Dat was waarschijnlijk Lennerd. Het was duidelijk de zoon van Pieter. Ze had het nooit voor mogelijk gehouden dat een gevreesde bandiet zoals Pieter kinderen kon hebben van wie hij hield.
“Dat moet je aan haar gaan vragen.”