She's the one - 24.2 - Epilogue II

November – 2016

Met een kreun sloeg ze haar hoofd naar achteren. Waarom moest het zoveel pijn doen? Van uit haar ooghoeken zag ze hoe Nialls blauwe ogen haar bezorgd aan kijken. Hij had al minstens vijftien keer gevraagd of hij kon helpen en zich al minstens vijfentwintig keer verontschuldigd.
      “Hoe gaat het hier?” een vrouw van rond de vijfenveertig wandelde, in haar verpleegstersuniform, de kamer binnen. “Hoe lang ben je hier onder tussen al?” ze trok twee doorschijnende wegwerp handschoenen uit het doosje, dat aan de muur hing. Haar handen had ze al gedisinfecteerd.
      “Vijf uurtjes denk ik” Nialls ogen bleven op Olivia’s gezicht hangen, zijn hand had ze onder tussen al fijn geknepen, en het echte werk was nog niet eens begonnen.
      “Hoe ver stond mevrouw één uur geleden al?”
      “Zeven centimeter” de vrouw glimlachte eens naar haar.
      “Dat is al ver, ik zal het nog eens op meten. Goed?” Olivia knikte kort om me direct er na weer te concentreren op haar ademhaling. Langzaam en rustig in en uit ademen, het lijkt zo ongelofelijk simpel maar niets is minder waar. Het is niet makkelijk, zeker niet als je op ontploffen staat. Olivia lette niet eens op toen de vrouw de nieuwe ‘afmetting’ nam. “Je bent er bijna, je zit op acht centimeter en half. Ik denk niet meer dat het lang gaat duren. Ik heb enkel nog één vraag” verbaasd keek Niall de vrouw aan. “Had mevrouw epidurale verdoving gewenst? Want dan moet het nu”
      “Wat denk je?” Niall kneep voorzichtig in Olivia’s hand zodat ze hem aan keek. “Wil je verdoving of niet? Mij maakt het niet uit, ik vind het al geweldig dat je dit doet” hij glimlacht lief naar Olivia. “Jij mag kiezen, wil je het?” voorzichtig knikte Olivia, ze had geen flauw idee hoe zoveel vrouwen het zonder verdoving konden doen.
      “Dan zal ik iemand roepen, ik ben direct terug samen met de verdoving” de vrouw glimlachte waarna ze de kamer uit wandelde. Nialls ene hand gleed door Olivia’s haren en zijn andere had ze nog steeds in een stevige greep vast.
      “Het komt allemaal goed, je bent echt een ongelofelijk sterke vrouw. Daarom hou ik van je” voorzichtig drukte hij een kus op haar voorhoofd om zijn blauwe ogen weer bezorgd over haar gezicht te laten glijden. “Echt, als er iets is wat ik kan doen dan moet je dat zeggen. Dat weet je, toch?”
      “Dan zal ik het je laten weten, Niall. Niet zo stressen en niet zo bezorgd zijn. Het komt allemaal goed, geloof me maar. Ik krijg epidurale en dan zal het wel weer beter gaan, goed?” langzaam knikte de jongen, maar de bezorgde blik verdween niet uit zijn ogen.
Zijn ogen bleven de hele tijd dezelfde bezorgde blik uit stralen, zelfs toen de epidurale verdoving begon te werken. Toen er weer een glimlach op haar gezicht verscheen, omdat de pijn even weg was. Hoe konden vrouwen dit verdragen? Een rilling liep over Nialls rug heen toen hij er nog maar aan dacht dat hij zoveel pijn zou moeten lijden. Niet dat hij het goed vond dat Olivia de pijn had, helemaal niet. Hij zou liever de pijn zelf voelen dan haar te zien lijden.
      “Ik denk dat het zo ver is” de vrouw was de kamer weer binnen gekomen en had weer een ‘afmeting’ genomen. “Je zit op tien centimeter, ik zal de dokter halen” weer verdween ze uit de kamer, om nog geen tien seconde later deze weer binnen te wandelen met een man achter zich aan. “Je hebt geluk dat hij hier al was” zij waste als eerst haar armen en handen, die ze ook nog eens ontsmette. De dokter bekeek de papieren allemaal voor ook hij zijn armen en handen waste en ook ontsmette.
      “Ik denk dat je wel weet wat je moet doen toch?” de dokter glimlachte vriendelijk naar Olivia en zette zich aan de achterkant van het bed. Het bed werd, door een paar knopjes op de afstandsbediening, rechter gezet zodat Olivia rechtop zat en haar benen werden in de beugels gelegd. “Maar ik zal het nog eens herhalen, zodat meneer ook begrijpt wat er gebeurd” deze keer wierp de man Niall een vriendelijke glimlach toe. “Als ik zeg dat je moet duwen moet je duwen. Met alle kracht die je in je lichaam hebt, zodra het hoofdje er uit is is het kinderspel. De rest wandelt er bijna uit” de man grinnikte even om zijn mop, maar hij was dan ook de enige die het grappig vond. “Ben je er klaar voor?” kort knikte Olivia. Haar ene hand had ze op de matras gezet en haar andere hand had Niall nog steeds vast.
      “Je mag mijn hand wel plat drukken” Niall wist wel dat Olivia niet heel erg veel van de bevaling zelf zou voelen, aangezien ze een epidurale verdoving gehad had. Toch was hij er zeker van dat ze zijn hand zou plat knijpen. Dat was toch wat zijn moeder hem verteld had, aangezien Olivia ongelofelijk hard moest duwen zou ze, zonder het door te hebben, zijn hand fijn knijpen.
      “En duw” Nialls moeder had gelijk, de woorden waren nog maar net uit de mond van de man of Olivia oefende al druk uit op Nialls hand en niet een klein beetje druk. “Nog even, niet los laten” uit zijn ooghoeken zag Niall hoe haar gezicht langzaam rood werd door de inspanning. “En laat maar los” Olivia haalde een grootte teug adem naar binnen, ze wist dat ze niet veel tijd had om weer op adem te komen. Dus gebruikte ze elke seconde om haar longen weer vol te krijgen met lucht.
      “Je doet het heel erg goed” bemoedigend keek de vrouw haar aan.
      “Duw” de vrouw stond tegen over Niall, dus aan de rechterkant van Olivia’s bed en duwde zachtjes op Olivia’s buik. Om er voor te zorgen dat het kindje meer naar beneden schoof, zodat het er makkelijker uit zou komen. “Nog even, kom aan. Niet los laten” een kreun verliet Olivia’s mond en toen ze hoorde dat ze weer mocht lossen liet ze haar hoofd in haar nek vallen. “Je bent er bijna, het gaat heel erg vlot. Komaan, duwen” haar haren waren nat van het zweet en plakten tegen haar voorhoofd en in haar nek. “Stop maar, ik zie het hoofdje al. Nog één keer en ik denk dat het er uit komt. Je hebt geluk dat het een simpele bevalling is” niet dat Olivia de woorden echt hoorde, het enige waar ze aan dacht was lucht. “Kom, nog een laatste keer. Alles geven, nu!” met alle kracht die ze nog in haar lichaam had duwde Olivia tot geschreeuw de kamer vulde. Verbaasd opende ze haar ogen en keek naar het wezentje dat de man in zijn armen had. De vrouw pakte het aan en wikkelde het in een doek voor ze het op Olivia’s buik legde.
      “Proficiat met jullie zoon” Niall had zich op zijn hurken gezet zodat hij zich op dezelfde ooghoogte bevond als Olivia en hun kindje. Hij was prachtig, tranen stonden in Olivia’s ogen. Hij was ongelofelijk, hoe kon iemand zo mooi zijn?
      “Hij is prachtig” haar stem was helemaal schor, maar dat maakte haar niets uit. Het enige wat nu belangrijk was, was het wezentje op haar buik.
      “Dat is hij inderdaad, je hebt het geweldig gedaan” voorzichtig drukte Niall een kus op haar voorhoofd voor hij weer naar het wezentje keek. Hij was perfect.

16 november 2016, de dag waarop onze prachtige zoon geboren werd.
Noah James Horan.
50 cm en 3,3 kg
Moeder en vader: Olivia Claire Delgado en Niall James Horan.
Meter en peter: Danielle Peazer en Louis William Tomlinson.

Kunnen jullie geloven dat dit al het voorlaaste deel is? De tijd vliegt zo snel ...
Ik weet het, normaal gezien komt dit deeltje er iets eerder op. Maar ik had nog vergadering op school (Ik ga namelijk naar Londen in twee weken) dus was ik later thuis. En ik ben ook heel erg traag want ik denk dat ik ziek ben ... Nou ja, rusten is alles wat ik kan doen, toch?