Hoofdstuk elf: Leonore-time • 11.1

Hoofdstuk elf: Leonore-time


‘Goeiemorgen!’ begroette een vrolijke stem Camille toen ze de keuken binnen kwam gelopen. Blijkbaar was Leonore de afgelopen nacht dus blijven slapen. Anders zou ze nu niet aan de keukentafel zitten.
‘Goeiemorgen. Waar is Lou?’ Als ze hier was bleven slapen leek het haar niet meer dan logisch dat Louis ook bij haar zou zijn. Toch had ze hem boven helemaal nergens gezien, en beneden leek hij ook helemaal niet te zijn.
Ze strekte haar hand uit naar de fruitmand die op tafel stond en nam er een appel uit. Vervolgens liet ze zich ook op een stoel aan de keukentafel zakken. Met haar tanden beet ze een stuk uit de rode appel om er daarna langzaam op te kauwen.
‘Die moest al vroeg weg. Repetitie zei hij,’ antwoordde Leonore netjes op de vraag. Een bezorgde blik stond in haar ogen toen ze merkte dat Camille er nogal down uitzag. Ze had geen idee wat er aan de hand was, maar het was wel duidelijk te zien.
‘Is er iets?’ vroeg ze dan ook voorzichtig aan het blonde meisje dat tegenover haar zat. Camille hield op haar beurt haar ogen strak op de rode appel gericht, waar overigens nu een deel van miste. Het was nogal moeilijk uit te leggen wat er was. Ze wist zelf namelijk niet precies hoe het in elkaar zat en hoe het nu verder moest.
‘Het is Zayn, niet?’ Die woorden zorgden ervoor dat Camille Leonore geschrokken aankeek. Het was toch onmogelijk om zoiets maar gewoon te raden? Wie weet had Louis zijn mond wel weer niet kunnen houden tegenover haar.
Met een kleine zucht knikte ze dan maar instemmend. De appel die ze tot nu toe in haar handen had gehouden zette ze nu op het tafelblad neer. Haar eetlust was ook weer meteen helemaal verdwenen, en dat gebeurde ’s morgens zelden.

‘Tell me,’ spoorde Leonore haar aan. Als er iets aan de hand was vond ze het geen probleem om naar haar te luisteren. Daar waren vrienden nu eenmaal voor. Althans, ze beschouwde Camille toch als een vriendin, maar ze had er geen idee van of het ook wederzijds was. Daar zou ze zometeen wel achter komen.
‘Gisteren heeft hij me gekust,’ gooide Camille er dan maar uit. Het had toch geen zin om het te ontkennen. Uiteindelijk zou Leonore het wel gewoon uit haar gesleurd hebben als ze gewoon koppig had gezwegen.
‘Serieus?! Maar wat is het probleem dan?’ Leonore begreep niet echt waarom ze dan zo droevig was. Binnen haar weten vond ze Zayn al zolang leuk als dat ze in Engeland was. Nu hij haar dan eindelijk gekust had leek ze het niet eens leuk te vinden. Een niet-begrijpende blik rustte dan ook in haar ogen.
‘Hij is weggegaan zonder iets te zeggen, en nu weet ik dus niet wat ik moet doen,’ was de verklaring die ze kreeg. Dat klonk al wat logischer in de oren dan daarnet. Het was inderdaad wel een moeilijke situatie waarin Camille zich nu bevond.
‘Ik wel. Nja, ik weet tenminste iets om je weer op te vrolijken,’ bedacht ze zich opeens. Het was cliché, maar meestal wel de beste oplossing om een meisje terug vrolijk te krijgen. En daarbij had ze voor de dag toch nog niets te doen.
‘Wij gaan samen shoppen,’