Who’s spying on me?

Mijn voet hield het niet en zwikte. Ik begon te vloeken. Niet omdat het zo’n pijn deed, daar was ik ondertussen wel aan gewend, maar omdat ik het niet uit kon staan dat alles, behalve de afsprong lukte. Net dat ene puntje weg van perfectie. Ik keek boos uit het raam om Han nog even niet aan te kijken. Ik zag iemand die mij bekeek. Van de afstand kon ik niet zien wíe het was, maar die persoon wist hoogstwaarschijnlijk wel wie ik was.
Ik gromde trok mijn voet op, draaide hem een beetje rond, strekte hem toen en hij voelde weer normaal aan. Vraag me niet waarom, maar mijn lichaam werkt echt heel goed mee. Ik ben er zelfs zo zeker van dat ik nooit zenuwachtig ben voor of tijdens een wedstrijd. Wel altijd voor de uitslag…
‘Moet ik even iets voor je voet halen?’ vroeg Han. Ik schudde mijn hoofd.
‘Het is al over…’ Hij stond er nog altijd van versteld dat ik echt bijna geen tijd nodig had om te herstellen. Ik kan me nog herinneren dat ik mijn pols zwaar had gekneusd, omdat iemand er per ongeluk een deur tegen had gegooid. Binnen twee dagen kon ik het geval alweer volop gebruiken. Op zich wel handig.

De training ging sneller voorbij dan ik dacht. Ik ging snel douchen en trok toen weer mijn gewone kleren aan. Ik ging snel naar mijn auto en ging op weg naar Marloes. Ze had me al aan zien komen. Ze deed de deur al open, kwam op de passagiersstoel naast me zitten en ik reed alweer weg. Zoals gewoonlijk gingen we weer alle melige verhalen vertellen die we hadden en lagen we constant in een scheur, waardoor ik even serieus moest doen om op de weg te letten.
‘Je weet dat je hier maar 50 mag hè?’ vroeg Marloes. Ik keek op mijn snelheidsmeter; 100 gaf die aan. Ik grijnsde.
‘Ik heb honger,’ verklaarde ik. Ze lachte. We kwamen bij drive-in van de Burger King aan. We bestelden wat. Zolang er frietjes bijzaten en Cola, was alles te verteren. Eigenlijk duurde het te lang om eerst naar huis te rijden. We aten de helft al in de auto. Dat ging makkelijk.
‘Nog leuke muziek?’ vroeg Marloes. Ik grijnsde.
‘Iets nieuws,’ zei ik. ‘Japans.’
‘Hm, laat horen.’ Ik zette een van de cd’s aan die ik had gebrand. Vanilla van Gackt. Ik kon het niet laten, maar mijn lichaam bewoog vanzelf mee op de muziek mee.
‘Misschien krijg ik Han nog wel zover dat ik deze voor het WK mag gebruiken,’ zei ik lachend.
‘Veel succes,’ zei Marloes. Ik grijnsde.
We reden naar mijn huis en ik legde Marloes uit hoe wiskunde in elkaar stak. Gelukkig had ik dat snel gedaan. We begrepen elkaar beter dan normale mensen elkaar konden begrijpen. Ik weet niet waarom… We schoven het altijd op het idee dat we soulmates waren. We kenden elkaar eigenlijk nog maar vanaf groep 5 van de lagere school, dus waren niet helemaal met elkaar opgegroeid. Het was nog maar half acht en Marloes hoefde pas om negen uur thuis te zijn. We gingen dus maar wat foto’s maken. Die konden dan weer in ons fotoboek.
Ik ging op een stoel staan en deed alsof ik schreeuwde. Marloes maakte snel een paar foto’s. De stoel begon te wiebelen en ik schrok. Ik sprong ervan af, maar trok de stoel half mee, waardoor ik verder struikelde. Marloes lag helemaal in een scheur. Ik keek verdwaasd om me heen, maar begon toen ook te lachen. Zo hard was ik toch niet gevallen!
Nadat ik Marloes had thuisgebracht, ging ik rechtstreeks naar bed.