GM - Juryrapport

Jurylid 1:
Stijl:
De stijl doet onrijp aan, waarschijnlijk is deze schrijver nog jong en/of heeft nog niet veel schrijfervaring. Er mag meer gevarieerd worden in ritme en zinslengte, de zinnen zijn nu allemaal vrij kort. Door het vele herhalen van ‘de bakker’ bijvoorbeeld in de eerste alinea krijg je het gevoel dat je een verhaal voor een jonge doelgroep zit te lezen. Ook namen worden onnodig vaak herhaald, je kunt vaker volstaan met ‘hij’ of ‘zij’. Ook woorden als ‘al die saaie verantwoordelijkheden’ uit de mond van een opperduivel komen wat simplistisch over. Het is vooral een registrerende, vertellende stijl. Probeer de gebeurtenissen wat meer te laten zien, met beeldender taalgebruik. Bijvoorbeeld, bij de strijd met de weerwolven: ‘hij had een snee in zijn voorpoot.’ Dat is een zin zonder karakter. ‘Bloed gutste uit een wond aan zijn voorpoot’ geeft al meer kleur, dat laat zien hoe erg die wond is. Zoek naar woorden die actie en kleur geven (zonder met adjectieven te gaan strooien of wollig te gaan schrijven, dat hoeft niet),. Bijvoorbeeld waar Olivia Paio afwijst, dan staat er dat hij teleurgesteld afdruipt. Teleurgesteld? Ik kan me voorstellen dat die jongen z’n hart gebroken is en dat hij verblind door tranen zijn weg naar huis zoekt. Stilistisch nog wat bleek dus, probeer het levendiger te maken, gebruik woorden die kleur en intensiteit geven aan de handelingen.
Plot, personages
Op zich zit de plot goed in elkaar, vooral Paio is met zijn onbeantwoorde liefde een sympathiek karakter. Olivia is wat minder duidelijk; op de eerste pagina is ze een verlegen meisje, verderop ontpopt ze zich tot een bitch en ik vroeg me even af of dat dezelfde Olivia was. Verder kunnen de dramatische scènes wat meer uitwerking krijgen, bijvoorbeeld als Amorcita de dorpelingen bewerkt om Paio vrij te laten, zijn ze wel heel snel om. Zelfs met de gave die ze heeft komt het niet geloofwaardig over, je wilt als lezer zien hoe ze het doet en dat het niet vanzelf gaat, want dan wordt het spannend. En zo heeft het verhaal meer momenten waar je als schrijver juist zou kunnen uitpakken. Het verhaal van Rudolf aan het einde klinkt niet als een verteld verhaal, het blijft te veel schrijftaal ‘Op mijn hoede ging ik naar buiten’, zoiets zegt iemand niet. Mooie momenten zijn er wel, waar Amorcita haar drie gaven moet opofferen om Rudolf te redden, de vervolging van Paio die bij vlagen echt spannend is. Het rijmpje aan het eind mag van mij geschrapt worden, het voegt niets toe en maakt het einde wel heel kinderlijk blij. Terwijl het dat eigenlijk niet is, voor Paio is er nog een boel verdriet, wat ook een mooie noot is om het
verhaal op te eindigen.

Jurylid 2:
Het springt plotseling van een hysterisch dorp naar engelen en de duivel en weer terug. Later ook van Paio naar Quinten en terug. Daardoor moet je omschakelen, het is onverwacht, en raak je uit het verhaal. Het voelt niet als een samenhangend geheel aan. Ook voelen sommige acties niet logisch aan: bijvoorbeeld het gemak waarmee een woedende menigte die op het punt staat iemand te lynchen besluit dat Paio niet de dader is en hem vrij laat. Tip: probeer in zo een kort verhaal niet te veel situaties en personages te verwerken, want dan komen ze geen van allen goed tot hun recht.