032 : Hate her

Bill krijgt zo'n aparaatje in zijn oor gepropt en kijkt de vrouw subtiel boos aan. Volgens mij deed het pijn.
Een man, breed gebouwd, kaalgeschoren stapt op me af. 'Blijf je backstage of niet?' Een security dus. Ik knik mijn hoofd en richt mijn ogen op Bill's kleding. Geen idee wat hij onder mijn knikje heeft verstaan.

Een strakzittende broek en een vestje met grote spikes. Ik zou me doodzweten in zijn plaats, maar voor hem voelt het aan als een accessoire. Iets onmisbaar. Kenmerkend misschien ook wel. Dan heb je de make-up en het design in zijn grijze haar. Daar hebben ze welgeteld een uur aan zitten prutsen voordat het goed zat. Echt elk detail aan hem heeft zijn nodige tijd gehad. Als buitenstaander en observeerder vind ik het wel fantastisch, hoe de jongens daar dag in dag uit mee kunnen omgaan. Ze zien er zo geweldig en adembenemend uit, enkel door de juiste middelen te kiezen.

Met mijn flesje water tegen mijn lippen gekleeft, sta ik tegen de tafel vol lekkers geleund. De drang die ik voelde bij deze tafel, is volledig verleden tijd. Ik denk gewoon aan andere dingen dan eten. Ik heb problemen genoeg om mijn hersenen te doen werken. 'Oh Layla, hier ben je!' Charlie schud haar bruine haren aan 1 zijde, zoals Bill haar voor het eerst zag. Tegen mijn zin moet ik toegeven dat ze hiermee wel wat aandacht kan trekken. Wacht eens even, waarom praat ze tegen mij? 'Het moet best moeilijk voor je zijn om hier vlakbij te staan.' Sprakeloos staar ik naar mijn waterflesje. Zei ze dat nou echt, of is het mijn verbeelding maar? Een grote drang om haar een klap te verkopen speelt op, maar ik kan het niet maken. Ik heb al veel te veel veroorzaakt, dat erbij hebben kan echt niet.

'Waar heb je het over?' Ik wist niets beters uit te brengen, het zou allemaal veel te crue overkomen. Daarbij wil ik ook echt geen ruzie met Tom. Heb ik die trouwens al niet? 'Oh, ik snap het! Ontkennen is vast gemakkelijker voor je.' Meteen kijk ik haar recht in de ogen, waar een gevaarlijk beeld afspeelt. Ze grijnst met een schuldige blik. Ze wil me kwaad krijgen, en dat heeft ze bereikt. Kwaad zet ik mijn fles op de tafel en open mijn mond. 'Wat is hier aan de hand?' De persoon slaat zijn armen om mijn buik en geeft een kusje in mijn hals. 'Charlie wou net vertrekken, niet?' vervolgd Bill.

Ongelovig kijk ik hem zijdelings aan. 'Ze beledigd mij en ik mag niet reageren?' sis ik hem toe. 'Lays' toch, je moet veel slimmer zijn, negeer gewoon alles wat ze zegt, zo laat je zien dat je niet geeft om wat andere mensen denken of zeggen.' Beduusd draai ik me om in zijn omhelzing. 'Maar dat doe ik dus wel!' fluister ik pinnig. Hij lacht en trekt me aan mijn lenden dichter tegen zich aan.

'Wat moet dat?' vraag ik nog steeds ontevreden maar tegelijk ook grijnzend. 'Zeg jij het maar.' fluistert hij geheimzinnig. 'Oké, ehm...je hebt honger.' zeg ik plagend. Hij lacht en kietelt zacht in mijn zij, waardoor ik spastische verschijnselen uit.
'Oké, ik heb honger omdat jij er zo lekker uitziet.' Lachend por ik hem, mijn rode wangen verbergend. Hij laat me los en kijkt langs me heen. Tom en Charlie zitten in een wild tonggevecht waar Bill duidelijk niet tegen kan. Het kleur in zijn gezicht vervaagt en hij kijkt gekwetst een andere kant op. 'Negeer ze gewoon, Billie.' Steunend geef ik hem een knuffel en kus zacht zijn wang. Dankbaar streelt hij door m'n haren heen, terwijl de jongens zich opstellen te vertrekken. 'Tot straks.' fluistert hij.