Brieven - 99

“Oh, hoi Lizzie”, zei ze geschrokken.
“Dag zusje”, glimlachte ik. “Wat ben je aan het doen?”
“Ik, euh, ik wou mijn moeder een brief sturen”, zei ze aarzelend.
“Is hij bijna klaar?”, vroeg ik vriendelijk.
“Ja”, knikte ze.
“Schrijf dan maar snel verder, dan kijk ik wel of ik hem kan sturen”, stelde ik haar gerust. Ik begreep hoe belangrijk het voor haar was. Meteen boog ze zich weer over de brief en schreef verder. Toen ze klaar was gaf ze mij de brief. Ik las hem na om te kijken of er iets in stond dat niet gelezen mocht worden door de vuurheer.

Lieve mama

Zoals je weet heeft vader me op een missie naar de waterstam gestuurd. Die is helaas mislukt, Lizzie is niet bereid om terug te komen en heeft me gevangen genomen. Maar je hoeft niet ongerust te zijn, zij en de prinses hebben beloofd me geen kwaad te doen zolang vader of ik niets verkeerd doe. Haar ouders zitten hier ook gevangen, die hadden blijkbaar ook al geprobeerd haar te overhalen terug te komen. Ik heb heel even met hen kunnen praten. Ze lijken me best aardig. Van soldaten word ik wel duidelijk weggehouden.
Ik ben nu wel blij dat je me dat medaillon toch al hebt gegeven voor mijn verjaardag morgen, het is het enige van mijn spullen dat ik bij me mocht houden, de enige tastbare herinnering die ik nog heb aan thuis en aan jou. Ik ben er intussen erg gehecht aan geraakt.
Lieve mama, eigenlijk mogen gevangenen hier geen brieven schrijven. Lizzie weet dat je ziek bent en daarom mocht ik je toch een brief schrijven, maar dat is dan ook de enige. Maak je alsjeblieft niet te veel zorgen om mij en hou je sterk. Ik kijk nu al uit naar het moment dat ik vrij kom om jou weer te zien. Ik mis je.

Liefs
Je dochter
Azulena

“Je wilt je moeder laten weten dat ik je verteld heb wie je echt bent, maar de vuurheer kan het hieruit niet begrijpen, toch?”, vroeg ik.
“Ja”, fluisterde Keylina.
“Het is goed, ik zal hem opsturen”, beloofde ik haar. “Ik wilde ook net een brief naar de vuurheer sturen.” Ik gaf haar de brief.
“Daar zal hij niet echt blij mee zijn”, zei ze hoofdschuddend.
“Denk je dat hij wraak zal nemen?”
“Nee, voorlopig niet, hij heeft me nodig.”
“Oké”, glimlachte ik. “Dan zal ik de brieven even versturen.”
“Oké”, stemde Keylina in.