021 : Rabbit

1 Month later


Met een starende vermoeiende blik kijk ik naar het witte plafond. Enkel het getik van de regen is hoorbaar, en elk stukje dat langzaam van me afbreekt. Mijn lichaam voelt nu al geen pijn meer aan, ik voel er niets meer van. Mijn gedachten hangen enkel bij het filmfragment. Ik heb gister voor de eerste keer een halfuur ontspanning gekregen. Nou ja ontspanning. Ik heb gehuild als een ... Billowski. De film of eerder fotoreeks heeft me beïnvloed, ook al was ik zo zeker dat niemand er ooit vat op zou kunnen hebben.


Maar het beeld dat me ook niet echt verlaat, ook al is het 2 weken geleden, is dat van het onschuldige wezen...
Hoe zat het nu ook alweer? Ohja ik was het sporten en gore eten zo zat, dat ik 's nachts naar de keuken sloop en daar een stuk pizza vond in de koelkast. Als een uitgehongerde hond had ik hem binnen geslokt en was ervan overtuigd dat ze het nooit zou merken. Die volgende ochtend in de keuken trof mijn neus een aangename geur aan. Een doos dampende pizza stond uitgestald op tafel. Ze beval me die op te eten, wat ik me geen 2 keer liet zeggen. Daarna volgde een nieuwe pizza. Ik dacht aan een beloning, voor mijn harde werk. En ze bleven komen en komen. Op een gegeven moment had ik er een mooi rond buikje aan overgehouden en stopte ik bij nummer 7.


Ze kwam erin met 4 extra dozen en stalde die open. 'Eet op.' Ze haalde een kooi tevoorschijn met daarin een zacht, dik konijntje, mijn lievelingsdier. Daarbij nam ze een mes en greep het konijn aan haar oren beet. 'Eet of ik snijd een oor af.' Ik rilde en trok grote ogen. Ze ging toch niet werkelijk een schattig konij... en streepje bloed drupte uit het oor en snel greep ik de pizza op. Ik begon te proppen en smeekte haar ermee te stoppen. Het dier piepte pijnlijk en al snel kropen er dikke tranen over m'n wangen. Ik kreeg er echt niets meer bij en begon te hoesten.


Ik voelde me duizelig en van het ene op het andere moment had het konijn een mes door zich heen gekregen. Ik werd misselijk en braakte alles eruit. Ik huilde onophoudelijk en verslikte me constant waardoor de 9 pizza's al snel terug uit mijn lichaam verwijdert waren. 'Denk de volgende keer na voordat je een pizzastuk steelt.' wist ze enkel te zeggen. Zonder medelijden te hebben met het dier.

Sindsdien doe ik gewoon wat ze me vraagt, of zegt. Het beeld van dat onschuldige wezentje verlaat me niet, hoe graag ik het ook wil. Ik had nachtmerrie's en durfde gewoon niet meer te slapen, ik voelde me een moordenaar. Door mijn eetlust. Eetlust die ik niet kon bedwingen. En dan kreeg ik die verschrikkelijke foto's te zien, van meisjes die zichzelf pijnigen omdat ze niet met zichzelf konden leven. Of zichzelf niet konden aanvaarden voor hoe ze zijn. Ze waren allemaal mollig, en...


Het deed me op de een of andere manier, denken aan mezelf. Ik zie er echt niet uit, met al die zwembandjes en hangende vetarmen, ik ben pas 17 jaar oud! Tom heeft verdomme gelijk, ik ben gewoon zo dik, dat je erin zou kunnen verdrinken.
Zonder dat ik het erg in heb sta ik op en loop naar het midden van mijn kamer. Ik rol mijn matje uit en ga liggen.


'1,.....2,.....3,.....5,.....6,.....7......8,.....'


Dank je voor de reacties! xx