018 : It's time

Hij helpt me met mijn andere koffer en loopt voorop naar de woonkamer. 'Ga je verhuizen Bill?' lacht Tom. Hij loopt gewoon door en Tom probeert mijn blik te vangen. 'Waarom zijn jullie zo vrolijk?' Ik negeer alles en stap na Bill de bus uit. Ik hoor snelle voetstappen achter me en voel een harde grip om mijn arm. Georg kijkt van mij naar Bill en weer terug. 'Waar ga je heen?' Ik kijk naar Bill die ongeduldig zijn armen kruist en ondertussen Saki opbelt. 'Laat me los!' Tevergeefs. 'Als je me niet snel loslaat dan zweer ik je dat ik nooit meer terug kom.' Hij laat me los en Tom komt net aangerend, met een bleek gezicht. 'W-Wacht, ik ga mee.'

Bill trekt zijn wenkbrauw op en neemt mijn hand. 'Is niet nodig, ik ga wel mee, blijf jij maar hier Tom.' Bill trekt me tegen zich aan en ik geef een bedankend knijpje in zijn hand. Tom's ogen gaan steeds van mij naar Bill en omgekeerd. 'Wat is er Tom?' vraagt Bill zogenaamd onderzoekend. Zijn mond hangt een beetje open en het lijkt erop dat hij het even moeilijk krijgt. 'N-Niets.' Zo snel als hij kwam rent hij weer naar binnen. Saki toetert en Bill laad de koffers in.


Ik betaal een ticket naar Hawai en richt me tot Bill die naar het scherm boven zijn hoofd kijkt. 'Je hebt nog een kwartier lieverd.' Ik knik wat zenuwachtig en krijg ineens een groot schuldgevoel. 'Maak je niet druk om Tom.' zegt Bill meteen en trekt me naast zich op een stoeltje. 'Hij leek...' fluister ik, maar hij legt een vinger op mijn mond. 'Heeft hij eerder ooit gedacht hoe jij je voelde, voor je daadwerkelijk zou vertrekken?' Ik schud mijn hoofd en kijk Bill dan glimlachend aan. 'Dank je dat je er voor me was Bill.' Hij krabt aan zijn achterhoofd en krijgt en kleine blos op zijn wangen. Ik lach en hoor dan dat ik me moet klaarmaken.

'Het lukt je wel.' zegt hij terwijl hij me hand in hand begeleid naar de gate. Ik grijp in mijn zak en haal er mijn mobieltje uit. Ik heb berichtjes van Tom gekregen. Ik zucht en kijk Bill wanhopig aan. 'Wat moet ik hiermee Bill?' Hij opent zijn tas en krabbelt iets op een stukje papier, vervolgens neemt hij mijn gsm uit mijn handen en laat die in zijn tas glijden. 'Hier, opgelost.' Op het papiertje staat zijn nummer en ik begrijp het al. 'Volgens mij mag ik mijn gsm toch niet gebruiken.' verklaar ik en stop het papiertje in mijn zak. Het is even stil en hij zucht. 'Ik ga je missen.' mompelt hij haast onverstaanbaar. 'Ik weet het Billie, ik jou ook, maar ik zie geen andere uitweg.' Hij knikt en ik geef hem nog een knuffel, hij kust mijn haren en wrijft erdoorheen. 'Vaarwel Lays'.' Ik geef hem lachend een stomp en stap met de menigte mee.

Buiten sta ik in de rij om in te stappen en hoor plots geklop. Er staat een persoon aan het raam en mijn hart lijkt een vitesse over te slaan. Hoeveel jongens lopen met oversized kleren en cornrows in hun haar?
Er voegt zich een persoon bij, dat Bill moet voorstellen. Ze staan er gewoon naast elkaar, mij aan te staren. Is dit wel een goed idee?
'Mevrouw, zou u de trap willen oplopen?' Ik schrik op, als hij me een klein duwtje geeft in de rug. 'Ehm, ja.' Ik steek even kort mijn hand op en ren zo snel ik kan het vliegtuig binnen. Er branden tranen, maar ik moet ze weglachen. Als ik een klein beetje positief naar deze ervaring opkijk, zal het misschien al bij al veel beter meevallen..