024

Toen ik de volgende ochtend met een knoop in mijn maag de trap afliep en zenuwachtig aan de tafel zat ontging dat mijn moeder niet. Ik maakte ze wijs dat ik een belangrijke toets van Frans had en zenuwachtig was. Maar erg geloofwaardig was dat niet, ik was de beste in Frans op school. Maar en dan nog, mijn ouders geloofden me, en dat was het allerbelangrijkste.
Op de weg naar school werd de knoop alleen nog maar groter, en toen ik de grote, afgebladerde poort zag sloeg de wanhoop toe en wou ik terug naar huis hollen en mijn bed in kruipen, om dan maar te hopen dat niemand mij er terug uit zou gaan sleuren.
Ik zou ook terug zijn gelopen, ware het niet dat Rebecca me al in zicht had vanaf ik de hoek om was komen lopen, en nu in mijn richting aan het stappen was.
‘Hai beccs.’
“Durf geen ‘Hai Beccs’ tegen mij te zeggen op zo’n toon!” zei ze afkeurend. Vlug sloot ik mijn mond en liet me door haar meesleuren naar binnen.
‘Ik haat je. Weet je dat ik hier gisteren de hele dag alleen heb rondgelopen?’ ging ze verder. Ik keek haar smekend aan. Ze krijste echt ongelooflijk hard en de hele gang kan haar tegen me horen tieren.
‘Sorry Rebecca.’
‘Ik denk dat ik dus wel een uitleg verschuldigd ben’, zei ze, stiller nu. Ze zette ongeduldig haar handen in haar zij, en ik keek om me heen. Ik zag wel een paar mensen naar ons kijken, maar het grootste deel van de gang was – zoals altijd – natuurlijk niet op ons gefocust.
‘Lily, ik heb je een hele nacht lang de tijd gegeven om met een uitleg te komen. En als die er niet was, kon je nog altijd een smoesje bedenken. Maar me zo aanstaren met die puppyogen van je, en hopen dat er hulp uit de lucht gaat komen vallen, dat doet niks met me. Dat weet je.’
‘Nu ja, ik kom wel niet uit de lucht gevallen, maar ik ben wel hulp’, hoorde ik de zachte engelenstem achter me zeggen, alvorens hij zijn armen rond mijn middel vouwde en een kus op mijn wang drukte. ‘Hey Rebecca’, zei hij vervolgens nog, terwijl hij een lichte knikbeweging in haar richting maakte. Rebecca deed het als automatisme terug, maar ik zag haar wel staren, en ook haar mond hing een beetje open.
‘Dus, engel. Waar heb je hulp bij nodig?’ vroeg hij me, alsof er niets aan de hand was. Alsof niet de hele gang ons aan het aanstaren was. Alsof niet het populaire groepje net was binnengelopen, en niemand aandacht aan hen had besteedt. Alsof alles compleet normaal was.
‘Uhm… Mijn alibi voor gisteren’, zei ik iets te laat.
Niall liet me los en ging naast Rebecca staan. Hij bukte zich en fluisterde schuin in haar oor ‘Ze was bij mij, maar ik denk niet dat ze wil dat dat op haar gefakete ziektebriefje gaat staan straks. Dus laten we het erop houden dat ze de griep had. ’
Rebecca staarde nog steeds voor zich uit, en ik begon me langzaamaan te schamen. Ik voelde mijn wangen al warm worden. Niall keek me lachend aan.
‘Wat?’ siste ik, terwijl ik schichtig om me heen keek. Nog steeds staarde meer dan de helft van de mensen in de gang ons aan. En zag ik nu in mijn ooghoek zelf een paar leerkrachten staren? Oh god. Deze dag ging een regelrechte schaamdag worden.
Niall hief zijn handen op, en stak toen zijn ene hand naar voren.
‘Mag ik de grote eer om je naar je volgende klas te lopen?’ vroeg hij op een ouderwetse toon. Ik kon niets anders dan verliefd giechelen en ja knikken.
Hij nam mijn hand vast, trok me in één snelle ruk naar zich toe, staarde diep in mijn ogen en drukte daarna een kus op mijn lippen. Daarna draaide hij zijn arm in het rond, waardoor ik nog steeds bij hem zou staan, alleen nu naast hem, zodat we naast elkaar konden lopen.
‘Kom mee, schoonheid.’ Hij sloeg zijn arm rond mij en we begonnen te stappen. Ik draaide me nog snel om naar Rebecca, die nog steeds aan het staren was.
‘Ik spreek je later!’ riep ik nog haar richting uit. Ik zag ze enkel nog knikken.

Ola amigas, kudo of reactie is altijd welkom (: