Vrijgelaten?

Hoe lang ik al in dit gesticht zit weet ik al niet meer. Het moeten inmiddels al jaren zijn. Ik vind het hier verschrikkelijk, ik ben toch niet gek!
Ja oke, ik zie de toekomst. Maar dat wil toch nog niets zeggen?

Weet je wie gek is? Anna. Die loopt hier alleen maar hele dagen rond zeggend hoe lang je nog te leven hebt. Gisteren kwam ze mijn kamer binnen rennen "Alice, Alice! Oh, Alice, ik vind het zo erg! Je hebt nog maar 28 uur en 24 minuten te leven!"
Vroeger dacht ik altijd dat ze maar wat zei, en als iemand al op het door haar genoemde tijdstip overleed, dat ze daar persoonlijk voor gezorgd had.
Maar nu, nu weet ik dat ze gelijk heeft. Ik heb het zelf gezien.

Ik ben er niet bang voor, nee ik ben zelfs blij dat ik hier eindelijk weg mag!
Ik kijk op mijn klokje- Het is een hele mooie, aan een gouden koortje. Ik heb hem van mijn ouders gekregen toen ze mij naar deze plaats gebracht hadden. Dat was de laatste keer dat ik ze gezien heb. En dit klokje is het enige tastbare wat ik nog van ze heb.- het is vijf over een 's nachts, ik heb nu dus nog maar elf minuten te leven. Ik weet dat mijn 'doodsoorzaak' echter al eerder komt, over vier minuten zelfs.
Ik had graag nog even afscheid willen nemen van mijn ouders, en van mijn zusje Cynthia. Zij was de enige die nadat ik hier terecht kwam nog iets van haar heeft laten horen. Ze had een brief geschreven.
Met een zucht pakte ik haar brief van het tafeltje naast mijn bed en ik las hem nog voor een laatste keer.

Eigenlijk had ik haar moeten antwoorden. Maar wat had ik dan moeten zeggen? "Ik mis jou ook, maar mij komen halen heeft geen zin meer. Als je mijn brief krijgt ben ik namelijk al dood... Ik hou ook van jou. Kus Alice?" Nee dat zou niet werken.

Ik ben benieuwd wat het leven haar te bieden heeft. Ik sluit mijn ogen en concentreer me op mijn ademhaling.
Ik zie mijn zusje. Ze is helemaal in het zwart gekleed en ze huilt. Waar ze is? Ik weet het nog niet. Maar ik wil het niet zien. Niet als ze niet gelukkig is.
Dan vervaagd mijn visioen. Een nieuw beeld komt naar voren. Een close-up van haar gezicht. Weer een traan maar deze keer staan haar ogen vol geluk. Ik zie een glimlach op haar gezicht, ze draagt een hele mooie jurk. En naast haar staat een man. Ook hij straalt geluk uit en... liefde! Achter hen staat een priester. Ah, Ze gaat trouwen! ik kreeg spontaan een warm en gelukkig gevoel over me heen.

Toen hoorde ik een harde knal die mij uit mijn visioen haalde. Vervolgd door een "Damn, dat was niet de bedoeling!" Geschrokken keek ik op.
Toen zag ik hem. De mooiste man die ik ooit had gezien. Zijn huid was bijzonder bleek, zijn ogen waren in het zwakke licht die van de kaars naast mijn bed kwam moeilijk te zien. Ik denk dat ze donkerbruin zijn. Hij kwam naar me toe. hij ging zo snel dat ik alleen maar een vaag mengsel van kleuren op me af zag komen. Binnen een seconde stond hij naast me. Ik keek in zijn ogen. Ze waren niet donkerbruin, ze waren donkerrood!
Een vlaag paniek kwam over mij heen. Dit waren de ogen die ik in mijn doodsvisioen had gezien!

Ik hoorde een geluid op de gang. De man, een vampier zoals ik net had ontdekt, zei wat. Wat hij zei kon ik niet verstaan, hij praatte veel te snel. Hij pakte me op en voor ik het door had was ik al aan de andere kant van mijn kamer. Ik hoorde het geluid van de sleutels in het sleutelgat. En toen was ik opeens op het dak van de kerk naast het gesticht. De vampier sprong met mij in zijn haden van het dak af en rende het bos in. We gingen zo ontzettend snel! onrealistisch snel. Was ik dan al dood?
Toen zag ik mijn klokje aan het kettinkje rond mijn nek hangen. Ik pakte hem vast en keek hoe laat het was veertien minuten over een. Ik was dus nog niet dood.

Toen stopte de vampier met rennen. Hij zette mij op de grond neer maar liet mijn arm niet los. wegrennen kon dus niet meer. Hij begon te praten met de mooiste stem die ik ooit had gehoord.
"Oh foei Alice. Stiekem weglopen uit een inrichting, dat mag niet hè?"
"Hoe weet je hoe ik heet?" vroeg ik verward. "Gewoon een paar weken goed observeren." antwoordde hij alsof ik dat allang had moeten weten. "Hoe ze je durfden op te sluiten! Gewoon omdat je de toekomst ziet! Dat is een gave die ik toch heel goed zou kunnen gebruiken. Dus... Kom je me nog eens opzoeken om te laten zien wat er van je geworden is?"
Ik was in de war. Ging hij me dan toch niet vermoorden? Voordat ik de kans kreeg om te antwoorden prate hij al verder. "Gewoon op zoek gaan naar James, dat kan je toch wel onthouden?"
"Ja." antwoordde ik met een zwak stemmetje.
" Goedzo." zei hij. toen boog hij met zijn hoofd naar me toe en gaf hij me een kus op mijn mond. "Oh, en sorry Alice" zei hij daarna. "This might hurt a little." Hij zei dat met een grijns, zo'n echt gemene. Voor ik begreep waar hij het over had voelde ik zijn tanden door de huid in mijn nek gaan. Meteen begon het daar te branden, het brandende gevoel waar mijn zusje het over had.

Een paar seconde later liet James me vallen en liep hij weg.
Het brandende spreidde zich uit over mijn lichaam. Het was verschrikkelijk, ik hoopte maar dat ik snel dood zou gaan.
Drie seconde later -het leek een eeuwigheid- ging het licht uit.
Ik was dood, toch?







Einde van dit hoofdstuk!
Ze is dus niet dood, dat denkt ze alleen. (hoe kan ze anders nog voorkomen in de twilight serie )
Laat je een reactie achter ?

bron afbeelding: http://chaosdaughter.deviantart.com/art/Time-Chained-96499886