25

Ik liep het bos in richting Sam en Emily. Ik zie hoe Seth tegen een boom aan leunt.
'Hoi Seth,'
'Eh, hoi,' Snel gaat hij recht staan, nerveus frunnik aan mijn mouw.
'Handen omhoog!' Verschrikt draai ik me om, een tiental agenten komen uit het bos stormen.
'Jongen, ga weg bij haar,' Waarom komen agenten altijd WANNEER JE HET NIET WILT, zucht.
'Seth ga weg,' Zeg ik rustig, kogels maken me niks, dat had ik met dat keuken mes laatst wel uitgevonden toen ik bijna mijn hand afhakte.
Tot mijn verbazing begint Seth te trillen, waarom trillen die mensen hier als ze boos zijn?
'Seth weg nú,' Zeg ik streng, dit kan ik alleen wel af.
Met schuld in zijn ogen zie ik hoe hij weg loopt,
'Goed kom nu rustig hierheen lopen,' Ik doe twee stappen naar voren, daarna sta ik stil.
'Kom me maar halen,' Roep ik uitdagend, vliegensvlug draai ik me om en ren op de dichtstbijzijnde boom af. Als een eekhoorn klim ik erin.
Ik hoor hoe kogels langs mijn oren vlogen, eentje sloeg in in mijn arm.
Ik klom buiten het bereik van de kogels, daarna kijk ik naar de schaden. Schamp schot, die mensen kunnen niet schieten, maar ik kan me voor mijn kop slaan, te onvoorzichtig geweest beter opletten vanaf nu.
Helikopter wieken klinken boven me, wedden dat ik sneller ben. Lenig spring ik van boom tot boom, maar wanneer ik zeker weet dat Seth en mensen me niet kunnen zien, spring ik naar beneden. Naar een wolf veranderen werd steeds makkelijker.
Nu konden ze me nooit meer vinden.
Na een uur klinkt het geluid van de helikopters verder weg, ze hebben het opgegeven dus.