You are so dead, babe

Stef;
Heel voorzichtig neem ik Jamie in mijn armen “Voorzichtig, hé” zei Lilly. “Altijd hé” zei ik met een grijns, maar ik meende het wel. Toen ik Jamie de fles wou geven ging Lilly iets in de kast zoeken, waarschijnlijk haar fototoestel, ik ken ze al. En ja hoor, vijftien seconden later zei ze met het toestel voor haar ogen: “Lacheeen !” Ik haat het om op de foto te gaan, maar ze gaat die waarschijnlijk meenemen naar Canada dus ik zal maar mijn “mooiste”lach opzetten. Ik grijnsde toen de foto werd getrokken en toen richtte ik ,mijn aandacht weer op Jamie. Ze at goed, heel goed zelfs. Ik kon niet anders dan glimlachen, toen Lilly naast me kwam zitten met een gelukzalige glimlach op haar gezicht.

Lilly;
We hebben even met een lach op ons gezicht naar elkaar gekeken, en na twee minuten zei ik: “Ik zal ze maar in haar bedje leggen, kom jij bij mij flinke meid, ja, kom jij bij mij…” Stef moet altijd lachen als ik tegen Jamie praat, maar daar trek ik me niets van aan. Als ik Jamie in haar wiegje gelegd heb vraag ik: “Ik ga nog wat verder inpakken, help je mee ?”
“Als ik vannacht hier mag blijven” zei hij met puppy-oogjes
“Tuurlijk, pukkie” zei ik.
“Lilly,,” zei hij, ik had al een vermoeden waarom hij dat zei, hij kan er niet tegen als ik pukkie tegen hem zeg. “ja, stefke” antwoordde ik, lachend.
“Jij krijgt de kieteldood.” En hij had me vast alvorens ik kon wegrennen. Hij begon me superhard te kietelen, en ik begon te schreeuwen en te schaterlachen. “Stop, stop, stop, ik doe alle… hahahaa..alles, als je maar stooohohoopt.. hahahahaaaa”
“Okay, je moet niets voor me doen, ’t is omdat ik zoveel van je hou dat ik ja laat leven”
“Slijmbal” zei ik, nog half lachend en ik ging naar boven om de laatste spullen in te pakken.