19

'Ik ga nog even naar buiten!' Schreeuw ik richting de keuken,
'Goed, tot zo!'
Binnen een paar seconden sta ik in het bos, goed waar zal ik nu heen gaan.
In de verte hoor ik water stromen, laat ik daar maar eerst heen gaan.
Snel wandelde ik naar het water, tot mijn verrassing kom ik uit bij de zee.
Een witte vlek zwemt mijn kant op, ik herkende het pas toen het dichterbij kwam, en toen was het al te laat.
'Nou, inderdaad was het maar een kwestie van tijd.' Ik zie hoe de enge man uit het water komt, apart dat ik zijn naam niet weet.
Ik begin weg te rennen. De grond begint omhoog te lopen.
Misschien als ik boven op deze heuvel ben heb ik meer kans,
'Laat me met rust,' Gil ik,
'Nee,' Hij pakt mijn arm vast, zijn hand was ijskoud.
'Waarom heb je me die avond niet gedood dan?'
'Omdat het leuk is om eerst met mijn slachtoffer te spelen, ik vermoord alleen de familie zodat ze niks kunnen vertellen,'
'Wat!?' Ik trek mijn arm weg,
'Je hebt mijn familie vermoord zonder reden, alleen om mij te vermoorden,' Mijn stem schiet drie octaven hoger, ik begin te trillen.
'Je bent gestoord, getikt!' Ik hoor een scheurend geluid terwijl ik op de man zijn keel afvlieg.
Verschrikt rent hij weg, mooi die valt me niet meer lastig, voor even.
Vrolijk kwispel ik met mijn staart,
Wacht! Staart? Ik kijk naar achter, een zilverwitte staart kwispelt trots in de lucht.
Whaaa! Dit is niet normaal.