Hoofdstuk twee: Place to stay • 2.3

Louis stond voor het raam in zijn slaapkamer en keek naar buiten. Er viel niet veel leven meer te bekennen omdat de meeste mensen nu gewoon veilig binnen zaten. Wel kon hij de contouren van de vele auto’s zien die langs de straatkant geparkeerd stonden. Een auto had hij helemaal niet nodig om zich te verplaatsen. Hij zou stukken sneller zijn als hij gewoon zou rennen op topsnelheid.
Zijn gedachten dwaalden weer af naar het meisje dat een paar kamers verder in bed zou liggen. Ze had hem echt wel weten te verrassen door zomaar uit het niets weer op te duiken. Al was hij daar natuurlijk ook blij mee. Hij had haar al veel te lang moeten missen, en dat zorgde er vaak ook voor dat hij een humeur had dat niet te genieten was. Harry had het al vaak mogen ondervinden.
Eigenlijk zei hij het nooit hardop wanneer er andere mensen bij waren. Zelfs niet wanneer hij helemaal alleen was, bang dat iemand hem toch toevallig zou horen. Iedereen kende hem als de vampier die zijn menselijke gevoelens zonder problemen kon uitschakelen, en dat was ook zo. Er was echter één gevoel dat hij niet aan de kant kon duwen wanneer Alexandra zich in zijn buurt bevond. Ze wist het iedere keer zonder problemen weer op te wekken.
Het was moeilijk voor hem om te bekennen dat hij verliefd op haar was. Ze wist ervan en was dan ook samen met Harry de enige die ervan wist. Hij had zelfs ondervonden dat het wederzijds was, en dat stelde hem iets of wat gerust.
Met een diepe zucht trok hij de gordijnen voor zijn raam dicht. In de loop van de nacht zou er zo geen maanlicht meer naar binnen kunnen sijpelen. Al was het niet zeker dat hij veel zou gaan slapen na wat er enkele uren geleden gebeurd was. Eenmaal ze zich in zijn hoofd had genesteld, kostte het onnoemelijk veel tijd om haar er weer uit te krijgen.

Nadat hij zijn gewone kleding voor zijn pyjama gewisseld had haalde hij een hand door zijn bruine haren. Zoals gewoonlijk stak het alle kanten uit, alsof hij net uit bed kwam stappen terwijl hij eigenlijk net op het punt stond om erin te gaan liggen.
Met zijn hand trok hij de dekens een beetje van het matras af zodat hij in zijn bed kon gaan liggen. Het hele bed voelde nog koud aan op zijn gebruinde huid, maar dat zou wel veranderen als hij al een tijdje lag. En daarbij had hij ook helemaal geen last van de kou. Hij was ervoor gemaakt het niet te voelen.
Toen hij eenmaal fatsoenlijk in zijn bed lag vouwde hij zijn armen achter zijn hoofd. Zijn ogen staarden naar het saaie plafond boven zijn hoofd, gewoon omdat hij niets beters te doen had. Hij was nog niet moe genoeg om in slaap te vallen.
Dat gaf hem wel de kans om eens goed na te denken. Het viel hem zwaar dat hij Harry nu een heel stuk minder kon zien aangezien hij nu echt in de stad woonde. Hij was daar gebleven om bij Jules te kunnen zijn, en ergens snapte hij dat ook wel. Oké, hij vond het nog steeds ronduit smerig dat hij verliefd was op een mens, maar hij zou zelf waarschijnlijk hetzelfde doen voor Alexandra. Hij zou haar niet meer alleen willen laten na zulke bedreigingen die afkomstig waren van Zayn.
Na nog heel wat gepieker draaide hij zich weer terug op zijn zij. Misschien moest hij morgen maar eens met Alexandra gaan praten. Al was het maar om te weten wat ze de afgelopen tijd allemaal had gedaan, en waar ze was geweest. Hij wou weten hoe het met haar was, want uit ervaring wist hij dat ze een meester in het verbergen van haar negatieve gevoelens was. Ze deed zich vrolijk en gelukkig voor, maar vanbinnen kon het wel eens serieus mis zitten bij haar.