10

POV Drycha
Je, moet doorzetten, ga terug. Ik loopt over witte wolken, de vrouw staat voor een vreemde goude poort. Ik schud mijn hoofd, mijn leven heeft geen zin.
Wel, ga terug ik geloof in je.
Waarom zal ik naar je luisteren?
Omdat ik geloof in mijn kleine meid.
Ik gilde, waarom? Ik heb werkelijk geen idee.

Ik zie de zandkleurige wolf en de enge man vechten. Een harde dreun weerklinkt door het woud, botten braken, toch ging de wolf door. Er klonk een schreurend geluid, de hand van de man ging door het vel, de volf wankelde rontjes, met een zachte plof viel hij op de grond.
Een dapper gevoel overviel me, de man loopt naar de wolf toe om zijn werk af te maken. Hij hief zijn hand op voor de genade klap, sneller dan ik voor mogelijk had gehouden sprong ik onder de neer komende arm. Toen hij bijna daar mijn schouders draaide ik me vliegend vluch om. Zijn vaart zorgde voor een hef boom, met een luide knal land hij op zijn rug in de aarde. Dat mens was echt zo hard als marmer, mijn schouder doet er nog zeer van.
Woedend ga ik voor de wolf staan, ik weet niet wat me bezielt.
Hij wilt nog een keer uithalen, een gegrauw komt omhoog uit de bossen. Voor de man me raakt springt er een grote grijze wolf tussen ons. Adraline stroomd door mijn lijf, trillend zak ik onderuit. Meer wolven komen uit het bos rennen, dit was te veel. Terwijl ik tegen de zandkleurige wolf aan val, word het zwart. Ik was zo verdomt moe, okal gebeurt het wel eens vaker dat ik onderuit klap.