03

Ik ben al een week aan het reizen, ineens sta ik aan de rand van het bos.
Dikke traliese versperre mijn weg, dikke muren en getraliste ramen plooide het gebouw.
'De cel in of in het gesticht' De woorden van de commisaris klinken door mijn hoofd. Verschrikt loop ik drie passen achteruit. Honden komen op me afrennen, een van de beesten bespringt me.
Snel gooide ik hem van me af, een gegrauw klonk uit mijn keel. De honden kruipen piepent achteruit
Bewakers komen schreeuwent aan rennen.
Ik schiet het bos in, als een eekhoorn klim ik de boom in. De laatste dagen was ik een expert op het gebied van klimmen geworden.
Achter me zie ik twee roden ogen, ik let even niet op.
Hoe is hij me gevolgt, verwoed knipper ik met mijn ogen. Niks te zien.
Met een luide krak bezweikt de stam onder me.
Deze boom was hol!
Binnen twee seconen raak ik de grond. Maar de boom was te smal om er weer uit te klimmen.
Ik begin te zweten, niet vast zitten alsjeblieft niet nu.
Mijn armen zorgen er voor dat mijn lijf klemt, ik kan me ook niet bewegen.
Ik bracht een paar piepende geluidjes voor, maar niemand kan me hier horen.
Dit was het dan, ik kom hier niet meer uit.
Voor me verscheen mijn moeder, ze was wittig en door zichtig. Maar ze leek niet op mijn moeder, ze had zwart haar, dat ongeveer op haar middel kwam. Ze steekt haar hand uit,
'Niet opgeven,' Fluistert de vrouw,
'Dat is de dood van Marian en Ferrel niet waard,' Door haar woorden krijg ik moed, langzaam begin ik de bewegen. De boom kraakt, tot mijn verrassing was dit een zwakke boom. Ik begin tegen de bast aan te duwen, krakend geeft het mee.
Nog een klein stukje, de luide krak klinkt door het bos. Snel stap ik uit de boom, ik kijk de vrouw aan.
'Dankje,' Langzaam vervaagde ze,
'Dag Drycha...'
'Wacht, ga niet weg.' schreeuw ik, ik steek me hand naar haar uit.
'Vertel waar ik heen moet? Alsjeblieft,' Haar laatste woorden blijven nog lang na klinken,
La Push