6

Liam POV
Na het eten zaten we allemaal gezellig in de zetel en al om 10 ging Marie naar bed. ‘Is there something wrong with her?’ vroeg ik aan Hannah. ‘Nerves for the fashion show. She always has that.’ Net zoals wij dacht ik. Wij hebben ook altijd zenuwen voor we het podium opgaan. Voor de zekerheid ging ik toch wel checken of alles echt OK was. Ik klopte op de kamer deur van Marie, maar ze antwoordde niet. Ik opende de deur en zag Marie wenend naast haar bed zitten. ‘Marie, what’s wrong?’ ze begon nog harder te snikken, dus ging ik bij haar zitten. Ik legde mijn arm rond haar en begon haar te troosten. Ze droogde haar tranen. Ik weet nog steeds niet waarom ze weende, dus vroeg ik het haar. ‘Nothing worse’ zei ze. ‘I’m not leaving till you said the reason why you were crying.’ ‘just the nerves ’. ‘Are you ok now?’ ‘Yes thank but don’t say to the others I was crying please?’ ik respecteerde haar keuze dus ging ik terug en zou niets zeggen over het feit dat ze aan het wenen was. ‘what have you been doing?’ vroeg Louis. Ik zei dat ik gewoon naar de WC was gegaan en gelukkig geloofde ze me want ik ben niet zo’n goede leugenaar, zeker niet tegen de lads.
Marie POV
Ik zuchtte opgelucht dat Liam geloofde dat het gewoon zenuwen waren. Eigenlijk was dat niet zo maar hij hoefde dat niet te weten. De reden was de concurrentie. Als je model bent en je bent goed, vragen ze je voor een show als dit, maar die meisjes zijn zoo gemeen en zoo arrogant ze deden alles om jou te vernederen en hun goed te laten lijken. Ik had net een smsje gekregen van een meisje, ze stuurde ‘they will not let you ge on the runway because you’re too fat!! Zo’n smsjes raakte me heel diep want ik trok me alles aan van wat ze van me zeiden. Toch probeerde ik me erniet teveel van aan te trekken, maar dat lukte toch niet.
Volgende morgen
Ik stond al om 6 uur op om me klaar te maken. Ik was zo stil mogelijk zodat de anderen niet wakker werden. Iedereen was nog aan het slapen behalve Hannah. Zij ging altijd mee met met mij. Ik was blij want anders zou ik daar wel verloren lopen in mijn eentje. Ik schreef nog rap een briefje voor de jongens en dan gingen we vertrekken. Een maal toen we daar zijn aangekomen. Ging alles wel ok ik ging vroeg genoeg zodat ik vroeg mijn haar en make-up kon laten doen. Ik was klaar toen mijn gsm afging. Ik nam op en hoorde gelach, dat konden maar 5 mensen zijn dacht ik. ‘Hello guys good morning, how are you?’ Ik hoordde ze allemaal door elkaar praten, maar begreep er eigenlijk helemaal niets van. Na een paar minuten te hebben gebabbeld moest ik gaan om mij kleren te gaan aandoen. Ik had er superveel zin in want ik mocht een supermooi kleed aandoen, maar wel superhoge stiletto’s. hopen dat ik niet viel, want dan was mijn carrière ten einde. De mensen uit de modewereld waren daar en als je daarop een verkeerde indruk maakt, kan je het wel vergeten als model.
Het was eindelijk tijd en stuurde nog rap naar de jongens op welke zender ze het moesten zetten. De modellen werden geroepen naar de catwalk en gelukkig had ik geen contact gehad met de meisjes want die zouden mij toch alleen maar negativeren. Het was een harde wereld, maar elke modeshow elke fotoshoot was een stap dichter. Ik moest als eerste en was dus Supernerveus want ik wist niet hoe groot de zaal ging zijn enzo. We mochten ook geen emotie vertonen. We moesten serieus blijven als we aan het stappen waren. Ik moest in totaal 3 keer stappen, 1 keer in een lang kleed, 1 keer in bikini en 1 keer in een superstrak kanten kleedje.