Hey There Delilah - 17.6

      “Waar was je nu?” Louis trok zijn wenkbrauw op toen hij Niall, achter Liam, het podium zag op gewandeld komen. “Ik miste je” zonder er bij na te denken stond hij op, liep in Nialls richting en sloeg zijn armen rond de nek van de Ierse jongen. “Laat me nooit meer alleen” gelach vulde de zaal. Niet omdat het per se grappig was, maar gewoon omdat het iets typisch voor Louis was. Hij was spontaan, had aandacht nodig en had soms afschuwelijk slechte humor. Maar hij was Louis en dat maakte veel goed. “Nee, serieus waar was je?” toen Niall niet antwoorde draaide hij zich naar Liam. “Waar heb je hem gevonden”
      “In de kleedkamer”
      “Wat was je daar aan het doen?” Louis trok zijn wenkbrauw weer op en keek Niall afwachtend aan, deze grijnsde een beetje maar Liam antwoorde eerder.
      “Hij was met een pingpong-balletje tegen de muur aan het gooien” Liam viste een appel uit de mand en ging tussen Zayn en Carlos in de cirkel zitten. Geen van beide groepen had nu een soundcheck en waren ze dus beide vrij om te doen waar ze zin in hadden. Binnen een half uur zouden Zayn, Liam, Louis, Harry en Niall nog één liedje moeten zingen om te kijken of alles echt wel goed stond, daarna moesten ze gaan eten, zich omkleden en dan zou het show time zijn.
      “Met een pingpongballetje tegen de muur aan het gooien?” Zayn trok zijn wenkbrauw op. “Waarom zou je dat doen? Als Louis het nu was zou ik het nog ergens kunnen begrijpen, maar jij?” verbaasd keek Zayn Niall aan. Deze haalde enkel zijn schouders op en zette zich naast Harry op de grond. “Hoe kom je er eigenlijk op om met een pingpongballetje tegen de muur te gooien?”
      “Weet ik veel, dat balletje lag daar en ik zag een muur”
      “Nu begin je na te denken als Louis. Niet doen Niall, draai je om en wandel weer naar het licht. Anders komt het nooit goed” met een serieus gezicht keek Harry de blonde jongen aan, deze laatste gaf hem een tik tegen zijn hoofd waardoor Harry niet meer serieus maar verontwaardigd keek. “En dan probeer je eens te helpen, is het nog niet goed” hij schudde zijn hoofd, trok zijn knieën op en liet zijn hoofd daar op steunen. “Niemand ziet me graag”
      “Ik zie je wel graag, Hazza” Louis ging naast Harry op de grond zitten, sloeg zijn armen rond Harry heen en trok de jongen tegen hem aan. “Dat weet je toch? Wie kan er jou nou niet graag zien, je bent zo schattig” Louis kneep eens in Harry’s wangen waardoor de groep weer begon te lachen. “Je moet je niets van hen aan trekken, jij bent speciaal en wat wij hebben is ook speciaal. Zij begrijpen dat niet, toch Hazza?” Harry grinnikte even maar knikte serieus toen hij Louis’ serieuze gezicht zag. “Dat dacht ik al, wij begrijpen tenminste wat echte liefde is” Louis drukte een kus op Harry’s wang en liet de krullebol toen los om zich om te draaien naar rechts, waar Olivia zat.
      “Je moet je niet jaloers voelen, jou zie ik ook graag” Louis sloeg zijn armen stevig rond Olivia’s nek en trok haar zijn richting uit. “Dat weet je toch?”
      “Louis laat me los” lachend probeerde Olivia zich los te trekken uit Louis’ stevige omhelzing. Iets wat, ondanks haar vele pogingen, spijtig genoeg niet lukte. Integenstelling, hij sloeg zijn armer nog steviger rond haar hals.
      “Jij houdt toch ook van mij?” met een pruillip keek Louis zijn beste vriendin aan. Het maakte hem helemaal niet uit wat de andere jongens nu aan het denken waren. Hij was gewoon zichzelf, op en top Louis. Hij porde nog eens in haar zij toen ze niet antwoorde. “Toch?”
      “Natuurlijk hou ik van je, Louis” Louis’ grip rond haar hals verslapte maar zijn armen bleven op exact dezelfde plaats liggen. Ook haar maakt het niet uit wat de andere jongens nu van haar vonden. Als ze bij Louis was voelde ze zich goed, dan was ze zichzelf en kon ze veel aan.
      “Hebben jullie nooit een relatie gehad?” Louis en Olivia draaide zich, op net hetzelfde moment, om naar Logan die zijn wenkbrauwen gefronst had. “Ik bedoel, jullie zijn echt ongelofelijk close. Dat kan toch niet gekomen zijn zonder dat er ooit iets gebeurd is, of zit ik nu fout?” een glimlach verscheen rond Olivia’s lippen. Harry had haar, toen ze elkaar nog niet goed kende, vaak exact dezelfde vraag gezegd. Hij kon het niet geloven dat er nooit iets gebeurd was tussen hen.
      “Er is nooit iets gebeurd tussen ons, we zijn gewoon beste vrienden. Dat zijn we altijd al geweest” Louis drukte een kus op Olivia’s wang en keek toen, met een grote glimlach, Logan weer aan. “Ik heb serieus geen idee waarom iedereen dat altijd aan ons vraagt. Eerst was het Harry, en die geloofde het pas na een paar maanden dat er echt nooit iets gebeurd was, en nu jij” lachend schudde hij zijn hoofd. “Ik zal het nooit begrijpen”

Ik weet niet dat ik blij moet zijn of net niet ... Maar 'Serendipity' is af geschreven ... Nu ga ik verder schrijven aan mijn volgende One Direction story (die komt online als ik vind dat het schrijven vlot gaat en als ik al een paar delen heb), nl. 'Mr. Bright Eyes' (: