113- No Plan...

Elisabeth pov
Ik zag Felix en Dagmar samen aan het raam staan. Felix zei iets, en ik kon het niet horen, maar aan de stand van zijn lippen kon ik best lezen wat hij zei.
'Meent ze dit nu?' Dagmar glimlachte, hij lacht altijd.
'Jij kent haar langer dan ik. Is ze soms agressief?' Felix knikte.
'Dan meent ze het zeker, ik zou je kans niet verpesten, als ik jou was.' zei Dagmar. Komaan zeg, zo over mij praten, zeg het op zijn minst in mijn gezicht. Felix leek te vertrekken maar keerde toch terug.
'Wie moet er winnen?' vroeg hij. Ik glimlachte, alsof hij een kans had. Ik was een nieuweling, ik was sterk, en als het nodig was zou Dagmar me helpen. Daar was ik zeker van. Hoopte ik. Dagmar haalde alleen zijn schouders op en zei iets net te snel voor mij om het te begrijpen. iets zoals; "Jij kent haar Karakter? Is ze dominant of braaf?" Felix lachte.
'Allebei.' Dagmar kon hem duidelijk niet nog meer info geven, dus kwam hij toch maar af.
'Je lijkt goed overeen te komen met mijn broer.' zei ik ongeïnteresseerd. Felix haalde zijn schouder op.
'We hebben een gemeenschappelijk doel.' Ik vroeg me af wat dat was. Tristan neerhalen? De Volturi laten bestaan? Marcus aan hun kant krijgen?
'Hoe ga je dit oplossen?' vroeg hij zacht. ik haalde mijn schouders op. 'Heb je een plan?' vroeg ik. Hij haalde weer zijn schouders op, dat ik me daar vroeger nooit aan geërgerd heb, is een mirakel.
'Ik heb wel een ideetje.' zei hij zacht, waarna hij vlak voor me stond, en met zijn vinger over mijn wang streek. Het was zacht en liefkozen, en voor het eerst deinsde ik niet terug van de koude. hij was warm.
'Let's kiss and make up..' fluisterde hij in mijn oor. Ik sprong een paar meters achteruit. Dat was het plan niet. hoewel het wel leuk was.
'Zoals normale koppels ruzie maken, dat hebben we al gehad, laten we dit gewoon uitvechten.' zei ik simpel. Hij keek me aan met zo'n blik.
'Ik wil je geen pijn doen.' zei hij zacht. ik haalde mijn schouders op.
'Dat doe ik jou wel aan, niet bang zijn.' zei ik terwijl ik mijn tanden toonde en naar voren boog, klaar voor de aanval. Hij deed hetzelfde, maar met minder enthousiasme. Hoewel, toen hij gromde klonk het speels. Er kwam publiek bij, blijkbaar zijn er hier mensen die graag drama's zien. Of Horrorfilms.. Het was duidelijk dat Dagmar hen tegenhield, zodat ze ons niet zouden tegenhouden. Wat een broer. Dat was het vreemde, dat het meteen normaal voelde om hem broer te noemen, ook al kon ik mijn vader niet aanvaarden. Ik glimlachte licht en viel aan, en probeerde me van alles te herinneren; hoe ik spelend vechte als kind, wat eigenlijk een soort training was geweest -zonder dat ik dat besefte.
Hoe ik Akshay en Sacha had zien vechten.. En Jasper en Emmett. Vaag in mijn achterhoofd vroeg ik me af hoe Felix er nu over dacht, nu hij de schatjes gezien had...
Maar ik concentreerde me vooral op mijn gevecht. Mijn wraak die ik kreeg... eigenlijk zou ik hem moeten vermoorden.
Felix maakte een schijnbeweging, maar hij was makkelijk te doorzien, om een of andere reden deed hij nog steeds zijn best niet. Alsof hij me nog steeds wou beschermen. Ik gromde en vloog op hem af. Ik kon hem tegen de grond duwen, maar belande daardoor op hem. Eindelijk deed hij iets; hij gebruikte zijn krachten om ons om te draaien. Alleen lag hij nu op een onconfortabele -volgens Dagmar en Felix zelf, en Emmett een hylarische- manier op me. hij greep mijn pols beet, en gaf zacht een kus op mijn hand.
'Mylady.' mompelde hij zacht, met een grote glimlach. Ik schopte hem met grote woede van me af. Hoe kon hij me zo vernederen? Hij wist dat ik zoiets haatte! ik hoorde Emmetts lach, en hoopte alleen maar dat mijn kinderen niet wakker werden. Felix lande natuurlijk op zijn voeten, zoals verwacht. Jammer genoeg.
'Als ik die kans had gehad, dan had ik je hand eraf gebeten.' zei ik hard. Felix keek me even aan, ik zag hem op me afkomen, maar klopte hem tegen de grond... in de grond, want hij lag in een klein putje. Oeps. Hij stak zijn hand naar me uit, hij bleef gewoon onder me liggen.
'Doe maar, bijt mijn hand maar af. ALs je me daarmee sneller vergeeft, graag.' zei hij, en die blik in zijn ogen; het maakte me furieus gewoon omdat ik ervan zou smelten. Ik gromde, en sprong op. Dagmar glimlachte toen ik hem passeerde.
'is hij te sterk voor je?' vroeg hij, duidelijk lachend. Ik hoorde boven een hoog stemmetje om "mama?" roepen, en ging naar boven, voor Leliël iemand anders wakker maakte.
'Ik heb hem 2 keer tegen de grond gedrukt... hij is niet te sterk; ik heb kinderen om voor te zorgen.' zei ik zacht. Dagmar grinnikte.
'Ik geloof je niet.' zei hij mompelend. Ik haalde mijn schouder op.
'Ik haat hem.' mompelde ik snel, terwijl ik naar boven liep.
'Omdat hij jou en je kinderen in de steek liet, op het moment dat je hem het meest nodig had?' probeerde hij. Ik schudde mijn hoofd.
'Omdat ik nog steeds van hem hou.' mompelde ik zo zacht dat Dagmar het amper kon horen. Hij schudde zijn hoofd verbaast. Vrouwen, je snapt ze nooit. hoorde ik hem denken.

Even een beetje Reclame;
Moet je zeker eens lezen; Lovestory of someone - Vampire- Cinema Bizarre Van Bloodysky