112- Heading for troubles...

ELisabeth PoV
'Wij hebben nog iets te bespreken, Tristan.' Marcus klonk precies zoals de vader van een vijfjarige, die zojuist een snoepje gestolen had, alleen een beetje bozer. Een beetje veel bozer dan dat.
'Je hebt me feitelijk..' hij kon niet op het woord komen, of hij wou het niet zeggen.
'verraden.' vulde Aro vriendelijk aan, alsof het normaal was om je broer zo te noemen. Caius knikte, die was het altijd eens met Aro. Tristan gromde.
'Ergens heeft hij een punt. Ik heb Corins...diensten altijd geweigerd, omdat ik niet wou dat Didyme uit mijn leven verdween, en jij hebt die beslissing genegeerd, en op je eigen manier gehandeld. Een manier die ik niet kan appreciëren.' zei hij streng. Aro's glimlach verdween even.
'ík heb je verraden?! Ik!? Ik heb alleen geprobeerd om het leed dat mijn broer' hij spuugde het woord bijna uit. 'veroorzaakt heeft. Waarom denk je dat hij zo graag wou dat jij bij hem bleef? omdat ik je niet zou vertellen wat Hij en Caius heel goed weten!' zei Tristan luid. Marcus hief zijn hand op, naar Tristan en Aro die beide wilden verder gaan met het gesprek. Hij zuchtte.
'Aro heeft misdaan in zijn verleden, net zoals jij. Ik weet alleen niet wie me het ergst heeft verraden.' ALs 2 kleine kinderen wezen Aro en Tristan naar elkaar. Oh, wat haatte ik het om te weten dat 1 van die twee mijn vader was, en de andere mijn oom.
'Ik weet wat er met mijn moeder is gebeurd, en ik heb het al die jaren voor me gehouden omdat ik niet vond dat je Aro moest vermoorden, maar ik heb me bedacht.' zei Tristan hard, en Aro leek minder kleur te krijgen, nog minder. Tristan keek razend naar Aro.
'Hij heeft haar vermoordt! gewoon omdat hij jou gave "handiger" vond! Omdat hij jou gave beter kon gebruiken dan de hare, en omdat Chelsea die hij een paar dagen later vond, jullie 2 nooit in VOlterra zou gehouden hebben; omdat koppels haar enige zwakheid zijn!' Tristan leek naar adem te happen, terwijl hij dat niet nodig had. Marcus had zijn ogen gesloten, maar niet op een vredige manier.
'Aro? Tristan? Wie van de twee moet ik geloven? Mijn oudste zoon, die er jaren voor geijverd heeft dat ik meer tijd bij hem moest doorbrengen? Of mijn jongste zoon, bij wie ik in een clan zit, die geholpen heeft om te zoeken naar wat er van mijn vrouw geworden is.' zei Marcus. maar ergens had ik het gevoel dat hij niet echt nadacht over wie te geloven; hij wou geen van beide geloven. Hij wou het niet toegeven; en hij wou niet geloven dat zijn zoons tegen hem in gegaan waren. Dat een van hen zijn eigen moeder vermoord had.
Het verbaasde me dat geen van de CUllens en geen van de wolven reageerde, tot het tot me doordrong dat zij bezig waren om mijn kinderen in bed te steken, in mijn plaats omdat ik hier mijn familiedrama's aan het bestuderen was. Ik zuchtte. Plots leek iedereen zich op mij te concentreren. Marcus keek me aan.
'Wie zou jij geloven?' vroeg hij zacht. ik knipperde weer met mijn ogen. Je vraagt zoiets toch niet aan mij? Ik ben verdorie 17 en ik ben net thuis van 2 weken de wereld supersnel door te trekken in de hoop dat mijn ene familie mijn andere niet vermoordt. En je vraag mij om -onbevooroordeeld- mijn mening te geven? Nee toch?
'Ik denk niet dat ik een oordeel kan vellen. ik ben bevooroordeeld, en ik wil me hierin niet moeien.' zei ik snel. Dagmar glimlachte en liep naar het raam.
'Jij hebt nog iets anders op te lossen.' zei hij tegen mij, terwijl Marcus zijn zonen om beurten aankeek en terwijl hij zijn hoofd schuin hield in de richting van Felix, die de hele middag niets anders gedaan had dan mij aan te staren. Hij had alles gehoord, en stond meteen naast me. Het verbaasde me dat hij me niet meteen in zijn armen nam in een of andere rare manier om me te beschermen. Maar hij was kalm en bijna ... onder controle.
'Dus jij bent haar broer?' vroeg hij zacht. Dagmar en ik keken elkaar even aan, waarna hij knikte. Hij sloeg zijn arm om me heen.
'Daarom vind ik dat jij een beetje vriendelijker mag zijn tegen mijn kleine zus. en mijn nichtjes en neefjes.' zei hij met een glimlachje. Ik had hem verteld over Felix en mijn kleintjes, ik had tijd genoeg gehad, want ik had hem de 2de dag gevonden toen ik vertrokken was, en de rest pas na een dag of 5. Ik glimlachte lief naar felix.
'What do you think, Darlin? Let's take this outside.' zei ik gespeeld vriendelijk waarna ik meteen naar de tuin liep, dicht tegen de bossen, de rivier over. Hier hadden we ruimte genoeg om het "op te lossen." Hij snapte wel wat ik bedoelde...

Story om te lezen :
Lovestory of Someone (vampire) (Cinema Bizarre) van BloodySky