De nacht

Het was stil. Het kamp lag er verlaten bij, iedereen was nog aan het slapen. Alleen ik was wakker. Ik had vannacht weer die ene droom gehad, dat ik door een verlaten stad loop in het oerwoud en de man in de kamer. Nadat ik wakker ben geworden kon ik niet meer in slaap komen. En nu zat ik hier, ik heb Jason net van de wacht afgelost. De maan wierp een rustig, maar ook een onaangenaam bleek licht over het kamp heen. Alles was gewoon zo stil.

Ik dacht terug aan de dagen in de woestijn. Het was een hete tocht, voor een paar dagen hadden we door het gloeiende zand geploeterd, met de zon die onze nekken schroeide. Vanwege die zon waren we sinds de tweede dag 's nachts gaan lopen. Het was geen pretje, maar we hadden gelukkig net genoeg water meegenomen. De eerste dag waren we ver gevorderd, maar iedereen had zo veel water gedronken door de hitte, dat we besloten hebben om de volgende dag door te lopen tot in de middag en 's nachts weer verder te trekken. Die dag kwamen we 's ochtends, zo'n drie uur nadat de zon met zijn roze vingers over de horizon gekropen kwam, aan bij een enorme zoutvlakte. Het zout weerkaatste de zon vreselijk. Drie uur hebben we over de zoutvlakte getrokken. Toen de zon zijn hoogste punt had bereikt, zetten wij ons kamp op. Dat was maar goed ook, want een grote dorst hadden we gekregen en het kamp bood bescherming tegen de zon. Die nacht liepen we alweer verder. Het was enorm koud geworden. Alle hitte van de dag was verdwenen in de nacht. De zoutvlakte maakte weer plaats voor hard zand en steen. De nacht erna was het, toen Rochelle het oerwoud zag. Iedereen heeft de hele dag geslapen en ze gingen door in de nacht.

Met een lange geeuw stond ik op. "Misschien zijn wapens voor in de jungle wel handig", zei ik in mezelf. Ik pakte mijn kapmes en liep naar een struikachtige boom. Ik zocht de dikste takken uit en begon met hakken. Geritsel. Ik keek om me heen. Niets, het waren vast de bladeren van de boom waarmee ik bezig was. Ik ging verder met hakken. Geritsel. Ik keek weer om me heen. Een beangstigend gevoel bekroop me. Ik hakte snel de laatste tak af en ren met de stokken terug naar het kamp. Ik nam de stevigste stok begon de schors eraf te halen. De schors lag op een hoopje voor mijn voeten. Ik pakte de houten stok vast, hij was zo'n anderhalve meter lang en twee vingers dik.  Het hout was nog nat. Ik beproefde de sterkte van het hout. De stok legde ik op mijn knie en ik probeerde hem te breken. Het hout veerde een beetje mee, maar hij brak niet. Ook de balans van de stok was perfect, er waren geen verdikkingen en de stok was overal precies even dik. "Jij bent voor mij", mompelde ik tevreden in mezelf. Ik pakte mijn zakmes en scherpte een punt aan het uiteinde van de stok.

Geritsel. Ik keek snel om me heen. Achter me was wat struikgewas, op een afstand van zo'n tien meter. Niets. Alles was weer zo akelig stil. Ik klemde mijn hand om de speer. Ik draaide me om en daar... Een zwart monster kwam op me afgestormd. In een flits van blinde angst liet ik me op de grond vallen. Het beest schoot over me heen. Snel sprong ik weer op met mijn speer in de aanslag. Het zwarte monster kwam alweer op me afgestormd. Ik dook opzij en stak. Een schok golfde door mijn arm heen. Ik keek wat ik geraakt had. Het beest stond voor me, op een paar passen afstand. Bloed gutste uit zijn rechterdij. Ik aarzelde geen moment. Ik klemde mijn speer vast en sprintte naar het wezen toe. Ik haalde mijn arm naar achteren en stak. Het beest kermde nog even, maar zakte toen in elkaar. Mijn speer stak in zijn schedel.

"Wat gebeurt er?" Tim en Nico kwamen uit hun tent.
"Wat is dat!" riep Esther uit.
"Heb jij..." Nico riep verbaasd tegen me: "Een panter! Je hebt een panter verslagen! Een panter!"
"Ik ben blij dat ik nog leef," zei ik terug. "Maar ik vrees dat niet iedereen dat kan zeggen." Ik trok mijn speer trillerig uit het lichaam van het dier. "Trouwens, nu iedereen toch wakker is, de zon komt alweer op. Het is tijd om weer verder te gaan."